դակերպ գազաններ էն փախչելով ձեր գթութեան կապաստանին։
Ո՛վ հալածեալ գայլեր, դուք արդար էք, դուք իրաւունք ունիք, երբ սովալլուկ քաղցէն ստիպեալ հազիւ ահ ու դողով կը համարձակիր հովուի հօտին գաղտագողի մի ոչխար յափշտակել. ելէ՛ք այժմիկ եւ լեռներէն դիտեցի՛ք թէ ի՞նչ կը գործեն ձեր դրացի մարդագէլներ, թո՛ղ գեղացւոց ոչխարներ՝ նոցա սիրելի ընտանիք եւ զաւակներն եւս յափշտակեցին, սրաժանիքներով պատառեցին ու կերան Հայոց գեղանի կոյսեր։
Ո՞վ ես դու, ողորմելի կին, որ մերթ խուճապելով կը փախչիս եւ մերթ ծունկերդ կթոտելով կը տառապիս ի գետին. Հերովդէսի դահիճներ զքեզ կը վարեն. ո՜հ, երկունքդ առ երկիողի հասեր զքեզ ըմբռներ է. սորա համար անցար մտար մեկուսի ցորենաբոյս արտին մէջ, դու ինքնին անդայեակ ծնար, դաշտի կակուղ խոտերին խանձարուր շինեցիր, փաթութեցիր մանկիկդ, չգիտեմ թէ բերկրեցա՞ր, երբ անցալ երկունքդ եւ ողջամբ ծնար։
Իրիկուն էր, քո տխուր ու սեւ սրտին հետ մութ գիշերն եւս եկաւ զքեզ պատեց, այլ եւս ապահով եղար թէ քո վարիչ որսորդներ անցան. առիր նորածին մանուկդ գնացիր մօտակայ գիւղ. մանկիկդ կուլար կաթ, կաթ կուզէր, եւ դու՝ հա՜ց, հա՜ց կը խնդրէիր. զի քաղցէն նուազելով կաթդ ցամքեր էր։ Չգիտեմ, դժբախտ կին, թէ այնուհետել ազատեցար բազէներու ճանկերէն։
Անշուշտ կողբաս, կի՞ն դու, թէ թշուառ եմ, որդի ծնայ, այլ ամուսինս կորուսի, բայց դու զքեզ բախտաւոր համարէ, կի՞ն, որ վերահաս անձկութեանդ մէջ կարացիր ողջամբ ծնել եւ մանուկդ ազատեր քան զքեզ անբախտ եղան այն մայրեր, որ մայրենի գրկերին մանուկներ ձգեցին ու փախան. որպէս զի գէթ ազատեն իրենց անձն չարաշուք Քրդաց լլկանքէն։
Ողբա՛մ զքեզ, մանուկ մայրակորոյս. կասեն թէ քո մայր մինչ ի փախուստ կւ խուճապէր, մոռցաւ մայրական սրտի գորով, ձգեց թողոոց զքեզ մի վարած արտի ակօսին մէջ, թերեւս հաւատաց Քրիստոսի խօսքին եւ ասաց թէ մանկիկս իբրեւ ցորենահատիկ մի ցանեմ հայրենի հողին մէջ, թող մեռնի, որ բեղմնաւոր հատիկս բազմապատիկ ատոք ցորենով։ Եւ ի՞նչ է այդ.— Հայոց աշխարհի ազատութիւն։
Զո՞րն ես պատմեմ մայրերին ձգուած դիեցիկ ման ու կներ. տեսող գտաւ ու պատմեց թէ մի մանկիկ եւս Եփրատայ ափանց
