— Այո՛, այո՛ անկարելի է, պետք է, որ մեր կենացը խմեք — աղաղակեցին միաբերան մի քանիսը։
— Իսկ եթե չի խմիլ, ես գինու բաժակը կթափեմ նրան գլխին,— ավելացրեց Սոմարյանցը:
Գևորգն այս վերջին սպառնալիքից վախեցավ։ նա ձեռքն առավ բաժակը և աչքերը գետին խոնարհած ձեր կենացը, — շշնջաց հազիվ լսելի ձայնով և խմեց մի քանի կաթիլ։
— Չեղա՛վ, չեղա՛վ, բոլորը պետք է խմել, — աղաղակեց սեղանապետը։
— Բաժակի հատակը պետք է չորացնել, — գոչեց մի ուրիշը, որ ըստ երևույթին առանձին հմտություն ուներ արբեցության արհեստի մեջ։ Գևորգը այս անգամ կես ամոթից և կես բարկությունից ստիպված մի կողմ թողեց յուր ծայրահեղ ամոթխածությունը և բաժակը դատարկեց փառավորապես։
— Կեցցե՛ս, կեցցե՛ս, — աղաղակեցին հյուրերը և երաժշտությունը սկսավ նրանց ձայնակցել։
Մի փոքր ժամանակից հետո սեղանապետը նշան տվավ, և երաժշտությունը լռեց։
— Այժմ դու պետք է մեզ համար երգես, — ասաց նա Գևորգին և դառնալով դեպի հյուրերը, հրամայեց, որ բոլորն էլ լռեն։
— Ի՞նչ երգ եք կամենում, որ ես երգեմ, — հարցրեց Գևորգը ոտի կանգնելով։
— Որը որ դու ավելի լավն ես համարում։
— Այո՛, որը որ դու ավելի լավն ես համարում, — արձագանք տվին սեղանապետի խոսքերին մի ուրիշ անկյունից։ Բայց, ո՞ր երգն էր ավելի լավ յուր գիտեցածներից, այդ մեկը նույն րոպեին Գևորգը չէր կարողանում որոշել, ուստի մի քանի րոպե մնաց լուռ կանգնած և բոլոր դահլիճն ուշադրությրւնը լարած` սպասում էր նրան։
«Ես կերգեմ ա՛յն երգը, որ Շառլոտան ավելի էր սիրում»,— վերջապես մտածեց ինքն իրեն պատանին, — «երևի դա է ամենից լավը իմ երգերից։ Եվ նա սկսեց քաղցր և մեղմ ձայնով երգել «Սիրահարի բաղձանքը»։
