Էջ:Muratsan, vol. 1.djvu/267

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

կարող եմ ասել, դու խո քո թշնամին չես։ Արա՛, ինչպես կամենում ես։

— Ուրեմն հենց այս րոպեից կերթամ Գուստավին հայտնելու, որ թողնում եմ ծառայությունս։

— Ո՛չ դեռ քնիր մի փոքր, հանգստացիր, և հետո կերթաս։ Անքնությունդ քեզ կարող է հիվանդացնել։ ՚

Գևորգը չընդդիմացավ։ Նա հանվեցավ պառկեց և չնայելով որ չափից դուրս ուրախ էր, այսուամենայնիվ, քունը շուտով ծանրացավ նորա արտևանունքների վերա։

Կես օրը արդեն անցել էր, երբ Գևորգը զարթեցավ։

— Ա՜խ, մայրիկ. ինչու՞ համար ինձ ժամանակին չզարթեցրիր, ես ուշացա, — տրտնջաց Գևորգը և ցատկելով անկողնից սկսավ շտապ֊շտապ հագուստները հագնել:

— Չես ուշացել, որդի. Գուստավին մինչև երեկո կարող ես տեսել,— հանգստացրեց նրան մայրը։

— Գուստավը չէ իմ ցավը։ Պարոն Տանպետյանցին և բժշկին պիտի տեսնեի։

— Իզուր է, մի՛ շտապիր։ Այդ մարդիկն ամբողջ գիշերը քեֆ են արել. նրանք աղքատների պես չեն ապրում, ամբողջ օրը քնում կլինեն։

— Ճշմարի՞տ ես ասում, մայրիկ։

— Իհարկե, որդի, նրանք դեռ քնած կլինեն։ Մինչև անգամ հարմար էլ չէ, որ հենց այսօր գնաս այդ մարդկանց մոտ և նրանց անհանգստացնես։

— Ինչպե՞ս թե հարմար չէ. բայց ե՞րբ պիտի գնամ։

— Վաղը: Այդ ավելի քաղաքավարություն կլինի քո կողմից:

— Ճշմարիտ որ այդպես է, մայրիկ։ Իսկույն ևեթ այդ մարդկանց անհանգստացնելը լավ չէ։ Ուրեմն վաղր կերթամ նրանց մոտ։ Իսկ այժմ կշտապեմ Գուստավի գործարանը, այնպես չէ՞։

— Բայց էլի մի բան եմ ուզում հարցնել քեզ, որդի, — խոսեց Թամարը երկչոտ ձայնով։

— Ի՞նչ բան, ի՞նչ բան,— շտապով ընդհատեց նրան Գևորգը։