— Այո՛, այո՛. հագնում են։
— Տեսա՞ր, մայրիկ, հապա ես որ նո՞ւյնն էի ասում,— խոսեց վերջապես և օր. Նատալիան, որին այսօր իրավունք էին տվել դրա համար։
— Ոչ, սիրելիս, դու ասում էիր, որ հենց որ տարազները ստացվում են Թիֆլիսում, իսկույն դերձակուհիները կարում են նրանց ձևով, բայց պ. Պետրոսը բոլորովին ուրիշ բան է ասում և միանգամայն զարմանալի բան. նա ասում է, որ հագուստի տարազները դեռ ճանապարհին՝ նրանց ձևով կարում են Թիֆլիսում, սա գեղեցիկ, սա հրաշալի բան է։
— Բայց ի՞նչ կտորներից են կարում առհասարակ,— հարցրեց կրկին տ. Անիչկան,— մետաքսից, այնպես չէ՞։
— Այո՛, և մետաքսից, և քիշմիրից… Բայց դուք շա՞տ եք սիրում հագնվել։
— Այո՛, բայց իհարկե գեղեցիկ հագնվել, շատ գեղեցիկ, եթե հագուստը գեղեցիկ չէ, չարժե մինչև անգամ նրան հագնել:
— Դուք է՞լ նույն կարծիքին եք, օրիորդ,— հարցրեց Պետրոսը ներքին ծաղրածությամբ։
— Այո՛, պարոն, գեղեցիկ հագուստը մարդուն ավելի շնորհք է տալիս։
— Իսկ եթե այդ մարդը շնորհք չունի՞։
— Այն ժամանակ… այն ժամանակ, իհարկե… կարելի է չհագնել… — շառագունած պատասխանեց օրիորդը, ինքն էլ չիմանալով, թե ինչ է ասում։
— Բայց ես շատ չեմ սիրում գեղեցիկ հագուստները,— գթալով խեղճ օրիորդին՝ ընդհատեց նրան Պետրոսը։
— Դուք չե՞ք սիրում, մի՞թե կարելի է,— բացականչեց տիկինը.— հապա էլ ինչո՞ւ համար ենք ապրում։
— Ինչո՞ւ համար… շատ բան կա, տիկին, որի համար ապրում ենք։
— Ես այդ չգիտեմ, բայց դուք ինչո՞ւ համար եք ընդդեմ գեղեցիկ հագուստներին։
— Անշուշտ հագուստների դեմ ես ոչինչ չունիմ, ես ընդդեմ եմ նրանց հագնողներին։
— Ինչո՞ւ համար։
