Jump to content

Էջ:Muratsan, vol. 2.djvu/226

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

եմ,— ասաց նա և մայր ու աղջիկ ուրախ-ուրախ սկսան ծիծաղել։

Մելքոն-աղան, որ դիտմամբ Թովմասի հետ առանձնացել էր սենյակի մի անկյունը, որպեսզի յուր կնոջը ավելի ժամանակ տա Պետրոսին գրավելու, տիկնոջ բարձր ծիծաղի վերա մոտեցավ հետաքրքիր խմբին և մեծ հաճությամբ լսեց յուր կնոջ զեկուցումը, թե ինչպես Նատաշան հաղթեց պ. Պետրոսին մի երևելի վիճաբանության մեջ։

— Հապա՛, հապա՛. ես իզուր չեմ հազարներ վատնել իմ Նատաշային կրթության տալու համար, — հպարտանալով խոսեց Մելքոն-աղան,— նա այժմ այնքան բան գիտե, որ կարող է դաս տալ մինչև անգամ մեր աղջեկերանց դպրոցի վարժուհուն։

— Օրիորդ Աստղիկի՞ն, նա ի՞նչ գիտե. դու էլ աղջկա անուն տվիր,— արհամարհական եղանակով նկատեց տիկինը։

Աստղիկի անունը ամբողջ մարմնով ցնցեց երիտասարդին. նրան թվաց, թե ինքը մասնակցում է մի մեծ հանցանքի, որովհետև յուր աչքի առաջ մի անարժան բերանով սրբապղծվում էր յուր առաքինի սիրուհու անունը։

— Կարծեմ ժամանակ է, որ մենք գնանք, սիրելի հորեղբայր. արդեն բավական ձանձրացրինք մենք մեր բարեկամներին,— տեղից վեր կենալով խոսեց Պետրոսը։

— Գնանք, այո՛, ժամանակ է,— պատասխանեց Թովմասը նույնպես տեղից վերկենալով, բայց խիստ դժգոհ եղբորորդու վարմունքից, որովհետև ինքը դեռ նոր էր գեղեցիկ տանտիկնոջ հանդեպը նստել և դեռ միտք ուներ մի փոքր ժամանակ նրա գեղեցիկ ժպիտներով հիանալու։

— Դեռ ի՞նչ գնալու ժամանակ է,— խոսեց տիկինը,— մի փոքր սպասեցեք, որ սուրճ վայելեք, մոռացա հրամայել, որ սուրճ պատրաստեն, սպասեցեք մի փոքր, այս րոպեին կպատրաստվի։

— Պետք է շնորհակալ լինել ուրեմն, որ դուք մոռացեք եք,— դժգոհությամբ նկատեց Մելքոն-աղան։

— Խնդրեմ, խնդրեմ, մի նեղանաք,— թախանձեց Պետրոսը.— գեղեցիկ հագուստներն ու քարեղենները մեզ այնքան