— Հավանեցի։
— Ա՜հ, փառք աստուծո. հապա որ ես գովո՞ւմ էի… Տեսա՞ր նրա հասակը, նրա շնորհքը, նրա խոսելը. դեռ մի մտածի՛ր թե ո՞ւմ աղջիկն է. Մելքոն-աղա Խալաթյւսնի. քաղաքի ամենաառաջին հարստի. և ո՜րքան օժիտ կբերե և ի՜նչ ապահովություն է քո ապագայի համար այդպիսի հարուստ աներ ունենալը: Օ՜ , գիտես, թէ քանի՜—քանի՜ երիտասարդներ պիտի նախանձեն քո բախտին։
— Այդ բոլորը գիտեմ։
— Իհարկե կիմանաս. երեխա հո չե՞ս։ Բայց ասա տեսնեմ, ե՞րբ ես ուզում, որ նշանադրությունն ու հարսանիքը լինի, այդ մեկը ես ուզում եմ, որ անպատճառ քո կամքով լինի։
— Դեռ շատ ուշ։
— Այսինքն քանի՞ օրից ետ։
— Oր չէ՛, հորեղբայր. տարիներից խոսիր։
— Ի՞նչպես։
— Այո՛, առնվազն մի չորս տարի դեռ պետք է սպասել, մինչև որ ես համալսարան կերթամ, ուսումս կավարտեմ և կվերադառնամ։
— Ինչե՜ր ես խոսում. աղջիկն արդեն տասնևութ տարեկան է. նրան ի՞նչպես կարելի է այդքան ժամանակ պահել. այդ հասակի աղջկանը մեր քաղաքում արդեն պառաված են համարում, իսկ դու դեռ նրան չորս տարի էլ ես ուզում սպասել տալ։
— Քսաներկու տարին աղջկա ամուսնության ամենալավ ժամանակն է։
— Դատարկ բաներ մի՛ խոսար. որքան էլ որ այս գործը ուշանա, մի կամ երկու շաբաթից ավելի չի կարող ուշանալ, կարող ես պսակվել և հետո, ինչպես ես քեզ խոստացա, էլի գնալ ուսմանդ ետևից։ Քո հարսնացուն ես ու մայրդ մեր աչքի լույսի պես կպահենք։
— Բայց այդ անկարելի է, ամուսնանալ և հետո գնալ համալսարան. դա շատ ծաղրելի բան է։
— Ծաղրելի ոչինչ չկա. կամուսնանաս, կինդ կթողնես մեզ մոտ ու դու կերթաս քո ուսմանդ։
