— Բայց չէ՞ որ շատ անգամ էլ նրանք կլացացնեն ձեզ։
— Ես առհասարակ այդքան դյուրազգաց չեմ։
— Մի՞թե,— զարգացմամբ բացականչեց երիտասադը,— ձեզ նման մի գեղեցկուհին պետք է, որ ամբողջապես ստեղծված լինի զգացմունքներից։
— Այդ ես կարծում եմ օգուտ կբերի ուրիշներին, բայց ոչ ինձ:
— Ուրեմն դուք երբեք ուրիշների համար չե՞ք մտածում։
— Ինչո՞ւ չէ եթե միայն այդ ուրիշն էլ ինձ համար է մտածում։
— Հասկանում եմ. դուք ուրեմն ավելի ինքնասեր եք, քան մարդասեր։
— Այդ վերջին բառը. ես կարծում եմ այն մարդիկներն են ստեղծել, որոնք ուրիշին տալու ոչինչ չեն ունեցել,— ծիծաղելով նկատեց օրիորդը։
— Գուցե՛,— մի առանձին անվստահությամբ շեշտեց Մաշտոցյանը, կարծելով, թե օրիորդի ակնարկությունն իրեն է վերաբերում։ Բայց ցանկանալով միևնույն ժամանակ մոտենալ յուր նպատակին, հարցրեց.
— Ի՞նչ չափով եք առհասարակ մտածում դուք ա՛յն մարդկերանց վերա, որոնք միայն ձեզ համար են մտածում։
— Միայն ի՞նձ համար։
— Այո՛, միայն ձեզ համար։
— Այդ ես չեմ հասկանում. մի՞թե կարող է գտնվել մի մարդ, որի հոգածության առարկան միայն ես լինիմ։
— Ինչո՞ւ չէ. եթե մեկը սիրում է ձեզ, նա չէ կարող ուրիշ բանի վերա մտածել։
— Այո՛, եթե սիրում է. բայց ես դեռ այդպիսի մարդ չեմ ճանաչում, հետևապես, չեմ կարող այժմյանից ասել, թե փոխադարձաբար ի՞նչ կանեմ ես նրա համար։
— Բայց եթե այդ մարդը գար և ուղղակի խոստովաներ ձեզ յուր սրտի զգացմունքը, մի՞թե դուք կզայրանայիք նրա վերա։
— Երբե՛ք, ինչու՞ համար վիրավորել մի մարդու, որի
