Էջ:Muratsan, vol. 3.djvu/167

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Գեղեցիկ վերնագիր է,— վկայեց Շաշյանը։

— Այո՛, բայց շարունակությունն ավելի գեղեցիկ է»—ծաղրաբանեց Սարյանը և շարունակեց.

Արևի կարմիր ջահերը կախված
Սարերի տակին խավարր թաք կացած,
Ով որ անցնում էր, տեսնում էր հանկարծ,
Որ թռչուններր երգում են կանգնած...

— Շատ սիրուն ոտանավոր է. շարունակեցեք,— նկատեց Մոմճյանը:

— Շարունակեցեք, դա մեր լավ բանաստեղծներից մեկի անդրանիկ բանաստեղծությունն է,— հարեց Շաշյանը։

— Դուք կամենում եք ինձ ծաղրել,— վրդովված նկատեց Սարյանը։

— Ծաղրե՞լ. ինչո՛ւ համար,— զարմացած հարցրեց Մոմճանը:

— Երբ այս տեսակ գռեհիկ ու անճոռնի գրվածքները բանաստեղծություն եք անվանում, այդ նշանակում է, որ ինձ ծաղրում եք, որովհետև ես նրանց արժեքը չհասկանալով զամբյուղն եմ ձգել։

— Ընդհակառակը, այդ վարմունքը պատիվ է բերում ձեզ. կնշանակե դուք ավելի արժանավոր գրվածքներին եք նշանակություն տալիս։ Բայց իբրև գաղտնիք պիտի նկատեմ, որ եթե մենք ձեզ նման վարվելու լինինք մեզ ղրկած բոլոր գրվածքների հետ և նպատակ շինենք մեզ համար՝ միմիայն շնորհալի և արժանավոր գրվածքները մեր թերթում զետեղելու, այն ժամանակ ստիպված պիտի լինինք երեք համարի փոխարեն մեկը հրատարակել։

— Կնշանակե ձեր ամեն մի թերթի երկու երրորդականն անպետք նյութերով պիտի լցնեք:

— Իհարկե, ուրիշ կերպ անկարեքի է:

— Բայց այդ պատիվ չի բերիլ թերթին։

— Էհ, բարեկամ, հայերի մեջ <<հաստ ու բարակ մի գին ունի, վա՜յ բարակ մտնողի>>։

— Այդպես խոսում ու դատում են ամբոխի մարդիկ, տգիտության ստրուկները։ Բայց խմբագրության առաջնորդողներին,