-Դու՞, մեծափառ տեր,-հարցրեց Մտրգպետունին բոլորովին զարմացած։
-Այո՛, ե՛ս. մի՞թե տարօրինակ է թվում քեզ իմ ցանկությունը։
-Ո՛չ թե տարօրինակ, այլ ընդհակառակը, շատ բնական... Միայն թե չգիտեմ ինչու՞ հանկարծ այսպես...
-Ի՞նչ։
-Փափկացավ քո սիրտը, որին ես այնքան անողոք էի գտնում միշտ։
-Իշխա՛ն, հարազատ եղբորը դժվար է մոռանալ։
-Իսկ ես ավելին կասեմ, անկարելի է մոռանալ...:
-Այո՛, թագավորն ինձ ինքնագիր նամակ է գրել...-ընդհատեց Աբասը՝ աչքերը տխրությամբ գետնին հառելով։
-Նամա՞կ,-հարցրեց իշխանը զարմանալով։
-Այո՛, տխուր նամակ, մեծ ցավ պատճառեց նա ինձ յուր այդ գրությամբ։
-Ի՞նչ է գրել. ինչու՞ է ցավ պատճառել,-հետաքրքրությամբ հարցրեց իշխան Մարզպետունին։
-Նա հիվանդ է։
-Հիվա՞նդ. ինչու՞։
-Չէ՞ որ Բեշիրի հետ ունեցած կռվում վիրավորված է եղել։
-Մի՞թե․ այդ ես չգիտեի,-հարեց իշխանը վախենալով։
-Այո՛, վիրավորվել է թունավոր նետով, վիրաբույժը, ասում են, հուսահատված է արդեն։
-Օ՜, այդ մի դժբախտություն է,-բացականչեց իշխանը.-անկարելի է ուրեմն թողնել նրան Սևանում, շտապենք բերել այստեղ։
-Վաղը ևեթ կարող ենք ճանապարհվել։
-Իսկ թագավորի նամակը չէի՞ր հաճիլ տալ ինձ կարդալու,-ակնածությամբ հարցրեց իշխանը։
-Դու արքայական տան հավատարիմն ես, ի՞նչ պիտի ունենանք մենք քեզանից ծածուկ,-պատասխանեց Աբասը վստահորեն.-ահա՛ նամակը, կարդա՛։