զորականին։-Օ՜ն, ուրեմն, փորձեցեք ձեր ուժը, բագարանցի քաջեր...։
Եզնիկն այս տեսնելուվ` թռավ ձիու վրա և դեպի բանակը սլացավ։ Բայց հառաջացող զինվորները տեղերնին մեխվեցան։
-Այս ի՞նչ է նշանակում, մեծափառ տեր. մի՞թե Բագրատունյաց պայազատը կարող է այս աստիճան նվաստանալ...-վրդովված խոսեց Աբասը։
-Ի՞նչ. նվաստանա՞լ ասացիր... և ա՛յն իմ պահակների առաջ...-բացականչեց «բռնավորը»։
-Դու ոտնակոխ ես անում հյուրասիրության սրբազան օրենքը, դու անարգում ես հանգուցյալ թաքավորի հիշատակը. ուրիշ ի՞նշ անուն կարող եմ տալ այդ վարմունքին։
-Դու ուրեմն կրկնու՞մ ես հայհոյանքդ։
-Ավելին կարող եմ ասել, դու մի դավաճան ես...-զայրացած պատասխանեց Աբասը և ապա դառնալով Մարզպետունուն՝ հրամայեց.-իշխա՛ն, խնդրի՛ր իմ կողմից թագուհուն պատրաստվել իսկույն. մենք այսօր ևեթ պիտի հեռանանք այստեղից։
-Ոչ ոք չպիտի հեռանա,-կտրուկ ձայնով գոչեց «բռնավորը»։
-Հեռանալը մեր կամքից է կախված,-նկատեց Աբասը։
-Իսկ թողնելը իմ կամքից,-պատասխանեց Աշոտը։
-Թողնե՜լը... Ի՞նչ, դու ուրեմն կալանավորո՞ւմ ես մեզ,-բացականչեց Աբասը զայրույթից դողալով։
-Ոչ, ես կամենում եմ ավելի երկար հյուրասիրել ձեզ,-պատասխանեց «բռնավորը» հեգնորեն ժպտալով։
-Այդ նպատակով էիր ուրեմն ինձ քո դղյակն առաջնորդում, այնտեղ էիր կամենում ինձ բանտարկել,-հարցրեց Աբասը զայրագին։
-Այո՛... եթե հաճելի է քեզ հավատալ քո կասկածին։
-Այդ ոչ թե կասկած, այլ ճշմարտություն է. Մարզպետունի իշխանն ավելի շուտ գուշակեց քո դիտավորությունը։
-Եթե այդպես է, թո՛ղ ուրեմն մարմնանա այդ
