Բյուր անգամ սիրեցյալդ իմ.
Այսօր իմ ուրախությունր կատարյալ էր, ինձ պակասում էին միմիայն երկու թևեր... որովհետև այսօր առավոտ ստացա քո թանկագին նամակը, որին այնքան փափագանոք սպասում էի: Նրա պատասխանը ես իսկույն չգրեցի, ես սաստիկ զբաղված էի և կամեցա մի փոքր հանգստությամբ խոսակցիլ քեզ հետ:
Եվ ահա դու առողջութամբ հասել ես ընտանյացդ գիրկը, և ես ուրախ եմ... էլ ուրիշ ինչ գրեմ, միթե այսքանը բավական չէ։ Ես մի փոքր տխրեցի, որ ճանապարհին նեղություներ ես քաշել, բայց այդ տխրությունն էլ տեղի է տալիս այն հսկա ուրախության առաջ, որ միմիայն քո նամակը տեսնելով աճում է սրտիս մեջ։ Այսօր 5 — 6 անգամ կարդացի քո նամակը և էլի պիտի կարդամ։ Բայց ավաղ, նա շատ կարճ է. մեկ շնշով ես կլանում եմ նրան, ինչու համար այդքան խնայող լինել, չէ՞ որ այսուհետև անկարելի է այդպես վարվիլ: Դու այս անգամ շատ բաներ կարող էիր գրել.— Օրինակ, ինչպե՞ս անցուցիր վագոնում, ընկերուհիներդ կարողացան զբավեցնել քեզ. ե՞րբ հասիք Եվլախ, կամ ինչպե՞ս անցուցիր գիշերը այնտեղ. ինչով եկաք տուն, ովքեր և որտեղ դիմավորեցին քեզ և այլ այս տեսակ մանրամասնություններ, որոնց ես կկամենայի լսել քեզանից։ Եվ վերջապես ինչ է պատահել Թարթարի վերա, միթե քեզ վտանգ էր սպառնում, միթե վախեցել ես։ Եվ ես, աստված իմ, երևի այդ ժամանակ հանգիստ նստած էի այստեղ և չգիտեի, որ իմ հոգին, իմ սիրտը, իմ կյանքը վտանգի մեջ է, որ ալիքները սպառնում են նրան, օ, ոչ, իմ սիրելի Ոսկի, ոչ մի ալիք, ոչ մի ուժ աշխարհում չպիտի կարողանան վնասել քեզ, դու իմս ես, ես քեզ սիրում եմ, և աստված կպահե քեզ, որովհետև նա օրհնել է սիրող սրտերը...
Այսուամենայնիվ, որքան շատ գողտրիկ է քո նամակը, ինչպես դու սովորել ես որպես կելեցի հետ խոսել... Ավաղ, իհարկե, դու այդպես չէիր, առաջ քո խնայողությունը հասնում
