Վեր թռա տեղից… Եվ սա երազ էր,
Անողորմ բախտը ծաղրել էր խեղճիս…։
Եվ տեսնի ինձ դեռ անտառում պառկած,
Գլուխս մամռոտ ժայռերին հենած,
Լույսը բացվում էր, թռչունը երդում,
Զանգակը տխուր ղողանջում վանքում…
Հրավիրում էր նա միաբաններին`
Ժողովվիլ տաճար, աղոթել աստծուն,
Եվ նրանք, հարկավ, աղոթում էին,
Բայց չէին հիշում անառակ որդուն.
Որին բախտն անգութ դարձուց խաղալիք
Եվ անկարեկիր ծաղու նշավակ,
Որի սիրտը հեգ գերեցին վանքում
Եվայի դստեր աչեր սևորակ…»
____
Իսկ ես այդ օրից դարձա «խելագար»
Այդ անունը ինձ տվին սուրբ հայրեր.
Եվ արտաքսվեցա իմ վանքից իսպառ,
Ապավեն եղան լեռներ ու ձորեր։
Եվ թափառում եմ ես բոլոր տարին
Կիսամերկ բոկոտն, անպատսպարան,
Հոգվող հանելով լուռ արտասվելով`
Պտրում եմ ՆՐԱՆ և միայն ՆՐԱՆ…։
