Քույրը շատ լավ էր ճանաչում եղբոր այդ հին ընկերոջը, որը մի ժամանակ ծածուկ սիրաբանություններ էր անում նրա հետ, բայց հետո դավաճանեց և ամուսնացավ մի հարուստ հարսնացուի հետ։ Այժմ շատ զարմացավ, որ եղբոր բերանից լսեց նրա անունը։
— Խոսքդ այն ավանտյուրիստի մասի՞ն է,— հարցրեց։
— Մի՛ ասի՝ ավանտյուրիստ, այլ իսկական կյանքի մարդ,— բացականչեց եղբայրը։
— Այո՛, որի համար վսեմ ու գաղափարական ոչինչ չկա, բացի միայն իր փորը տռզացնելուց, և որը քիթը միշտ խոթում է այնտեղ, որտեղ անձնական շահի հոտ է առնում։ Եվ դու ընդունա՞կ ես նրա ուղիով գնալու։ Կգնա՞ս։
Եղբայրը հանդիմանության ուժեղ շեշտեր լսեց քրոջ ձայնի մեջ, և նրա ցասումը հանկարծ նստեց։
— Իմ տրագեդիան էլ հենց այդ է,— ասաց նա ընկած ձայնով, նստեց և տաքացած ճակատն առավ ձեռքերի ափերի մեջ։
1891
Քրիստոսի ծննդյան ճրագալույց երեկոյին ս. Հովհաննես եկեղեցու ծերունի ժամկոչն անսովոր ուրախ տրամադրության մեջ էր. այդ այն սակավ օրերից մեկն էր, երբ գմբեթը փլած և տանիքը տախտակով ծածկված փոքրիկ եկեղեցին լցվում էր աղոթողներով, երբ երեկոյի կիսախավարից և խունկի թանձր ծխից առաջացած աղջամուղջի մեջ եկեղեցու խոնավ, մռայլ պատերի վրա ճրքճրքալով վառվում էին իրար կողքերը լիզելով և իրար վրա թեքվելով բազմաթիվ թոքախտավոր մոմեր, ծիծաղկոտ փայլ տալով մորուքավոր և անմորուս սրբոց պատկերների սևացած և տեղ-տեղ այրված ոսկեզօծ շրջանակներին։
Երեսուն տարի կլիներ, որ ծերունի ժամկոչը ծառայում էր այդ խղճուկ եկեղեցուն և այնպես էր կապված նրա հետ,
