գալու, և նորանոր օրհնանքներով դուրս գնաց թոռան հետ։
— Պապի, լավ խալխ էին, չէ՞,— ասաց թոռը ստացած կանֆետներից մեկը բերանը գցելով։
— Շատ լավ,— պատասխանեց պապը, որի գլուխը տաքացել էր խմած գինուց։— Մեր լավ ծխերից են։ Էգուց, որ գանք տունը օրհնելու, տերտերին մի մանեթ կտան, ինձ էլ տասը շահի։ Լավ խալխ են, շատ լավ։
— Տունն էլ ինչքան տա՜ք էր,— ասաց թոռը, կանֆետը կրկտացնելով։
— Հա, շատ տաք էր. ջաններս տեղն ընկավ։
— Բա փլավը, պապի, մեկ էլ որ տային, է՜, էլի կուտեի, էնքան քաղցած էի, և համով էր։
— Հա, շատ համով էր... Ձուկն էլ։ Ես էլ էի քաղցած,— ասաց պապը:
Իրենց շրջագայած տների մեջ այս միակ տունն էր, որ իր սիրալիր ընդունելությամբ այսպիսի բարձր տրամադրություն էր առաջ բերել ծերունի ժամկոչի և նրա թոռան մեջ: Շատ տներ նրանց ընդունում էին նկատելի դժգոհությամբ և, մի քանի կոպեկներ դնելով ծերունու բուռը, ճամփու դնում։ Իսկ մի դուռ ամենևին չբացվեց նրանց առջև, ինչքան էլ թակեցին։ Մի դուռ էլ թեև բացվեց, բայց բացողը նրանց սպիտակ ժամաշապիկներից տեսնելով, թե ովքեր են, իսկույն էլ ետ դրեց դուռը սրտալի հայհոյանքով՝
— Ձեր հե՛րն անիծած, չպրծա՞նք, զահլա տարան, էլի։
Ծերունին բնավ չնեղացավ այդ անհյուրընկալ ընդունելությունից, որովհետև գիտեր, որ քաղաքում ինչքան որ ժամ կար, բոլորի տիրացուներն էլ, մեծ թե փոքր, այդ երեկո փողոցներն ընկած՝ զույգ-զույգ «այսօր տոն է» էին ման գալի և իսկապես որ զահլա պիտի լինեին տարած ամեն մի տուն մի քանի զույգ մտնելով։
Վերջը պապ ու թոռ կանգ առան երկհարկանի մի լավ տան բակի դռան առջև։ Մտածում էին՝ մտնե՞ն, թե չմտնեն։ Վճռեցին մտնել և դրանով վերջ տալ իրենց շրջագայությանը. որովհետև արդեն ուշ էր։ Մտան։
Բակի մեջտեղը քերած ձյունի շեղջակույտերով շրջապատված սյունի վրա վառվում էր լապտերը, որը պղտոր