որովհետև եթե ես չլինեի, դուք այժմ — ուղղակի եմ ասում— կենդանի չէիք լինիլ... Այդպե՞ս է, թե ոչ։
— Այդպես է, այդպես,— նույնկերպ պատասխանեց Բարսեղը։
— Սակայն, չնայեյով դրան, դուք ապերախտ եք գտնվում դեպի ինձ,— ազնվությունը վիրավորված մարդու նման վերջ տվեց յուր խոսքերին Սարգիսը։
— Այդ ինչպե՞ս, Սարգիս,— հարցրեց իրեն զարմացած ձևացնելով Բարսեղը, որ արդեն հասկանում էր նրա գլխացավը։
— Ինչպե՞ս, հարցնում եք դուք ինձ... կարծես ինքներդ չգիտեք, թե ինչպես...
— Հավատացիր, չգիտեմ։
— Այնպես, որ այժմ ինձ շան տեղ էլ չեք գցում... չեք գալիս, չեք տեսնում՝ արդյոք կենդանի՞ եմ, մեռա՞ծ եմ, ինչպե՞ս եմ ապրում, ինչպե՞ս չեմ ապրում, սովա՞ծ եմ, կո՞ւշտ եմ, հիվա՞նդ եմ, առո՞ղջ եմ...
— Եվ այլն, և այլն,— կանչեց ծիծաղելով Բարսեղը։— Բայց գլխավոր բանը մոռանում ես,— արդյոք օղի ունի՞ս, չունի՞ս, հա՜, հա՜...
— Այդ ինքնըստինքյան,— ասաց ժպտալով Սարգիսը։
— Բայց ամենագլխավորը արդյոք փող ունի՞մ, չունի՞մ...
— Լսի՛ր, Սարգիս, այդ բոլորը հիմար բաներ են, ե՞րբ ես եկել ինձ մոտ, որ փող չեմ տվել... Կուզե՞ս հիմա տամ։
— Ինչի՞ չեմ ուզիլ,— շտապով կանչեց ուրախացած Սարգիսը։ Բարսեղը հանեց մի ռուբլի և տալով նրան ասաց.
— Ահա քեզ մի ռուբլի, Սարգիս, բայց հարյուրավոր այդպիսի ռուբլիներ կստանաս, եթե կատարես մի գործ, որ քեզ հանձնելու նպատակով եմ եկել այստեղ։
— Ի՞նչ գործ,— հարցրեց իսկույն Սարգիսը, որի վերա հարյուրավոր ռուբլիների անունը մոգական ազդեցություն ունեցավ։
— Մի գործ, կրկնում եմ, որ գլուխ բերելով այդպիսի հարյուրավոր ոուբլիներ կստանաս,— կրկնեց Բարսեղը, առանձին շեշտելով «հարյուրավոր ռուբլիների» վերա, որովհետև նա հասկանում էր, թե փողի անունն ինչ ազդեցություն էր անում նրա վերա։
