— Է՛հ, դա հիմար բան է,— ասաց Սարգիսը, որ մեծ ուշադրությամբ լսում էր նրան։— Այդպիսով ամեն բան կարելի է անել... Հավաստի կացեք, որ այս օրվանից աղա Գրիգոր Մոսեիչի բոլոր կարողությունը ձերն է...
— Ուրեմն այդպե՞ս, այդ եղանակով կարելի՞ է հասնել նպատակին,— ուրախությամբ կանչեց Բարսեղը, տեղից վեր կենալով:
— Այդ մասին դուք անհոգ կացե՛ք և ամեն բան այսուհետև թողեք ինձ վերա,— յուր գործը հասկացող մարդու նման ասաց Սարգիսը,— բայց,— ավելացրեց նա լուրջ դեմք ընդունելով,— ինձ ինչքա՞ն եք խոստանում։
— Այդ իմ խղճի վերա թող։
— Ո՛չ, խիղճն ավելորդ է այստեղ. հենց հիմիկուց բարիշենք և սկսենք գործը։— Որքա՞ն եք խոստանում։
— Ո՛րքան ուզում ես, դեռ մի գործը գլուխ բեր...
— Գործը գլուխ բերելու մասին ավելորդ է խոսել, բայց դուք այս որոշեցեք, թե որքան պիտի տաք ինձ։
— Դե՜հ, ասում եմ, էլի՜. որքան ուզում ես...
— Եթե իմ կամքի վերա թողնեք, ես կասեմ— ամբողջ կարողությունը։
— Հարյուր ռուբլի... երկու հարյուր ռուբլի... հարյուր հիսուն ռուբլի...
— Երեխա՞ եք կարծում ինձ, ի՞նչ է,— ասաց ժպտալով Սարգիսը։
— Երեք հարյուր ռուբլի... չորս հարյուր... հինգ հարյուր...
Սարգիսը ժպտալով միայն գլուխը շարժում էր։
— Բա՞ս,— վերջապես կանչեց Բարսեղը, որի լեզուն այլևս չէր զորում առաջ գնալ։
— Ուղիղ հազար ռուբլի,— կտրական կերպով պատասխանեց Սարգիսը։— Հազար ռուբլի կտաք, կսկսեմ գործը, չեք տալ՝ ես ինձ համար, դուք ձեզ համար։
— Գնա՜, տվել եմ,— կանչեց Բարսեղն այն վճռականությամբ, որ ձեռք է բերվում երկար տատանմունքից հետո։ Տվել եմ, տվել, Սարգիս... Բայց ե՞րբ կգնաս աղա Գրիգոր Մոսեիչի մոտ։
