Էջ:Nar-Dos, Colleced works, vol. 1 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/432

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Ես ի՞նչ մեղավոր եմ, օրիորդ,— արտասանեց նա բարակ, իբրև թե երեխայական ձայնով.— Կիրակոսյանը չարություն է անում, դուք ի՞նձ եք մեղադրում։ Ուզում եք Մարտիրոսյանին հարցրեք։

Չկարողացա ծիծաղս զսպել և գրկեցի նրան։

— Հայրի՛կ, մի՞թե տխուր ժամանակդ էլ կարողանում ես կատակներ անել,— բացականչեցի ուրախացած։

— Ուզում եք Մարտիրոսյանին հարցրեք,— կրկնեց նույն բարակ ձայնով։

Դարձյալ ծիծաղեցի և ավելի ամուր գրկեցի նրան։

Նա կմկմաց, ազատվեց գրկիցս, ժպտաց՝ նայելով աչքերիս և քնքշորեն համբուրելով ճակատս, դուրս գնաց իր առանձնասենյակը։

Մտախոհությամբ նայեցի նրա ետևից։ Ինչպես շուտ և հեշտությամբ կարողացավ ազատվել բացատրությունից։ Այնուհետ ամեն անգամ նկատում եմ, որ նա ամեն կերպ աշխատում է խույս տալ ինձնից, իսկ երբ այդ չի հաջողվում, դարձյալ սկսում է կատակ անել և, զարմանալի է, չնայելով, որ այդ կատակներն ակամա է անում (ես այդ շատ լավ եմ նկատում), բայց նրանք երբեք անհամ չեն դուրս գալիս և միշտ ունենում են իրենց ազդեցությունը, գոնե ով այդ ժամանակ նայում է նրան (մինչև անգամ ես), չի կարողանում զսպել ծիծաղը։ Սակայն իզուր է աշխատում ծածկել ինձնից իր վիշտը. և որ մի վիշտ— և այն էլ ծանր վիշտ— կրծում է նրա սիրտը և մեծ մտատանջություն է պատճառում նրան— այդ ես գիտեմ, այդ ես պարզ տեսնում եմ։ Չեմ կարծում, թե նրա վիշտը Գրիգորի համար լինի, որովհետև Գրիգորն այնքան էլ հիվանդ չէ, որի համար կարող լիներ այնքան մտատանջվել։ Ուրիշ բան կա անշուշտ, որ մենք չգիտենք։ Մայրս խիստ անհանգիստ է. ասում է, որ գիշերները նա հանգստություն չունի, իսկ երբեմն՝ քնած ժամանակ, ասում է, կարծես վախեցած, հանկարծ բղավում է և վեր թռչում, երբեմն Էլ երազում, ասում է, ուղղակի լաց է լինում...

Մնացել եմ տարակուսած։ Ի՞նչ է նշանակում այս։

Քո Աննա Սարոյան