— Դուք երկուսդ էլ վատ եք կարդում,— ծիծաղեցի ես։— Ձեր կարդացածը հայերեն չէ, այլ աստված գիտե ինչերեն։ Ես զարմանում եմ, ինչո՞ւ չեք կարողանում ը արտասանել բառի վերջը, մի՞թե այդքան դժվար է։
— Որովհետև ը ոչ վրացերենում կա, ոչ էլ ռուսերենում,— նկատեց քույրը։
— Լավ, ի՞նչ անենք որ չկա, բայց արտասանել խո կարելի է։ Պետք է միայն վարժվել։
— Ինչպե՞ս վարժվեմ։
— Խոսելով։ Պետք է շարունակ խոսեք հայերեն։
— Որ ամաչում ե՞մ։
— Ա՛յ քեզ բան, մարդ խոսելուց էլ ամաչի՞։ Այ, ես ձեզնից լավ չգիտեմ ռուսերեն, բայց խոսում եմ, և գիտեմ, որ սխալներ եմ անում, բայց չեմ ամաչում։
— Ես ախր գրել էլ չգիտեմ հայերեն, այսինքն համարյա թե չգիտեմ։
Հանկարծ գլխումս մի միտք ծագեց ինքնաբերաբար։
— Ուզո՞ւմ եք,— ասացի,— ձեզ հետ պարապեմ հայերենից։
Մի րոպե տարակուսանքով նայեց աչքերիս։
— Հետո, այդ դժվար չի՞ լինի ձեզ համար, համ ինձ հետ, համ եղբորս...
— Դժվար կլինի թե հեշտ, այդ թողեք ես գիտենամ, դուք միայն ասացեք, ուզո՞ւմ եք։
— Ուզո՜ւմ եմ... ինչպե՞ս թե ուզում եմ... իհարկե ուզում եմ,— բացականչեց նա ուրախությունից վառված աչքերով։— Ես այդ ինքս էի ուզում խնդրել ձեզ, որովհետև իսկապես ամոթ է, որ ես հայերեն ոչ կարգին խոսել գիտեմ, ոչ կարդալ և ոչ գրել։
— Շատ բարի, մենք հենց վաղվանից կսկսենք,— ասացի ես արտաքին հանգստության տակ ծածկելով ներքին բուռն ուրախությունս, որ այսուհետև ամեն օր տեսնելու եմ նրան իմ սենյակում, զգալու եմ նրա ներկայսւթյունը ինձ մոտ։
