նրա սիրտը ճմլվեց։ «Էլի լավ չի»— մտածեց նա և վշտահար մնաց նայելիս մարդու երեսին։
Սաքուլը դուռը ետ դրեց, գնաց դեպի թախտը, մութաքեն առաջ քաշեց և պառկեց։
— Մի բան գցի վրես,— ասաց նա թույլ ձայնով և ոտները կուչ ածեց։
Նատոն սապնոտ ձեռները սրբեց, վեր կացավ, բարձրացավ թախտը, ցեխոտ չուստերը թողնելով գետնին, ծալքից հանեց բավական մեծ ու հաստ մի վերմակ և ծածկեց մարդուն։
— Լավ ծածկի, ջանս սրթսրթում ա,— ասաց Սաքուլը, վերմակը գլխին քաշելով։
Նատոն վերմակի ծայրերը ներս կոխեց կողքերից, որ բաց տեղեր չմնան։
— Ուզո՞ւմ ես, մի լըհեբ էլ ծածկեմ,— ասաց։
— Ծածկի։
Նատոն բերեց մի ուրիշ վերմակ էլ գցեց նրա վրա և նորից կողքերը տապտպեց։ Այժմ Սաքուլը ոտով-գլխով կորած էր վերմակների տակ։ Նատոն լվացքը մոռացած՝ առժամանակ նստած մնաց մարդու մոտ։ Կարճ, թախծալից լռությունից հետո վերմակների ծայրերը ետ քաշեց մարդու երեսից և շշնջաց.
— Սաքո՞ւլ։
Սաքուլն աչքերը բաց արեց և նայեց նրան հարցական հայացքով։
— Բա չգնացի՞ր հիվանդանոց։
— Գնացի։
— Ի՞նչ ասեցին։
— Տասը շայի են ուզում։
— Բա ասում են, ով չունի՝ չեն ուզում։
— Ասեցին պոլիցիցը ան տերտերիցը թուղթ բեր, որ չունես։
— Ետո, գնացի՞ր պոլիցեն։
— Սև գրողը տեսնի պոլիցի երեսը. նրանց «զավթրի» գլուխը ո՞վ ունի։
— Դե տերտերի մոտ կգնայիր։
— Տերտերի հերն էլ ընտեղ անիծեմ։ Նոր չէ՞ր, որ տեսա