— Վնաս չունի, թեև սիրահարված ես, բայց լոգիկայով ես խոսում։ Բայց ինձ ասա տեսնեմ, ի՞նչպիսի աղջիկ է։
— Խելոք, լուրջ, ծանրաբարո, վեհանձն, թագուհու պես վեհանձն և... այնքա՜ն գեղեցիկ, այնքա՜ն գեղեցիկ, որ... Դե, իհարկե, սա բախտի բան է, թե չէ՝ ո՞վ կարժանացներ ինձ այդպիսի մի գեղեցկուհու,— ավելացրեց նա հուզված և, վեր կենալով սկսեց անցուդարձ անել սենյակում։
— Դու միայն ընդհանուր բառեր ասացիր,— նկատեցի ես,— նկարագրիր օրինավոր կերպով նրա արտաքինը, որպեսզի կարողանամ որոշ գաղափար կազմել նրա գեղեցկության մասին։
— Միևնույն է, ոչ մի գաղափար չես կարող կազմել։
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև...— Գարեգինը հանկարծ կանգ առավ առջևս։— Դու կարդացե՞լ ես Ստեռնի ինքնակենսագրությունը։
— Չէ։
— Նա սիրահարված է լինում մի աղջկա վրա և ուզում է այդ աղջկա նկարագիրը տալ ընթերցողին. բայց դրա փոխարեն տալիս է իր գրքի մեջ մի դատարկ երես այսպիսի մի ծանոթությամբ մոտավորապես. «Թող այս երեսի վրա ընթերցողն իր առաջին սիրո առարկայի արտաքինը նկարագրի։ Ես վախենում եմ, որ ընթերցողներս չհավանեն իմ նկարագրած աղջկան, որին սիրեցի։ Թե ասեմ՝ իմ սիրած աղջիկը շեկ մազեր ուներ, նա, ով սև մազեր է սիրում, կասի՝ «լա՛վ, ի՛նչ մի գեղեցիկ բան է շեկ մազերը»։ Թե ասեմ՝ նրա մազերը սև էին սաթի պես, քթները վեր կքաշեին ոսկեգույն մազերի սիրահարները։ Դրե՛ք այստեղ ձեր սիրած աղջկա նկարագիրը։ Այդպես էր և իմ սիրած աղջիկը։ Ուրեմն կարող եք երևակայել, թե որքա՜ն գեղեցիկ էր նա»։
— Ստեռնը, կարծեմ, անգլիացի է և հումորիստ,— նկատեցի ես,— և այդ տողերը գրել է, անշուշտ, իր ընթերցողներին ծիծաղեցնելու համար։ Բայց ես որ դեռ ոչ մի աղջիկ չեմ սիրել, ի՞նչպես երևակայեմ, թե որքան գեղեցիկ է քո սիրածը։
— Դե որ չես սիրել, չես էլ հասկանա, հազար նկարագրեմ։
