Jump to content

Էջ:Nar-Dos, Colleced works, vol. 1 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/554

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Արդեն հայտնել եմ նրան, որ խաչեղբորս, այսինքն քեզ, այս երեկո պիտի ներկայացնեմ իրեն,— ասաց նա։

— Եվ ի՞նչ ասաց։

— Ասաց. «Շատ ուրախ կլինեմ»։

— Եվ պինդ-պինդ չնայե՞ց աչքերիդ,— ծիծաղեցի ես։

— Հա՛,— վրա բերեց Գարեգինը մի տեսակ մտահոգությամբ,— չգիտեմ, իմ մեջ որևէ բա՞ն է տեսել, թե այդ առհասարակ նրա սովորությունն է, որ նայում է, շատ պինդ է նայում և հետո — շատ քիչ է խոսում։ Եվ, գիտե՞ս, որ ինձ այդպես նայում է, ես չեմ նայում նրան։

— Ինչո՞ւ։

— Չեմ կարողանում։ Նրա հայացքի մեջ, երբ նայում է այդպես, մի տեսակ բան կա, մի անբացատրելի բան, որ ակամա ճնշում է ինձ։

— Հապա այն գիշեր այնքան հիացմունքով էիր խոսում նրա հայացքի մասին և ասում էիր, թե այդ հայացքն է գերել քեզ։

— Նա երկու տեսակ հայացք ունի. մեկը՝ խիստ ու պրպտող, երբ նայում է քեզ շեշտակի, և մյուսը՝ մտածկոտ ու մելամաղձիկ, երբ չի նայում քեզ և, կարծես, մոռանում է, որ դու ներկա ես։ Ահա ա՛յս հայացքն է, որ ես սիրել եմ և կուզեի նրան միշտ այդպես տեսնել։

Ձեռաց հագնվեցի, և դուրս եկանք։

Գարեգինը եկել էր կառքով, որը և սպասում էր դռանը։ Կառքի մեջ, ետևի կողմը, թղթի մեջ փաթաթված ինչ որ բան կար, որ նա վերցրեց և ծնկների վրա դրեց։

— Անուշեղեն է,— բացատրեց։— Գրպանումս մի ուրիշ բան էլ ունեմ — ականջի օղեր։ Իսկ մատանին արդեն մատն էր դրել։

Ինձ ականջի օղերից ու մատանուց ավելի նրա հարսնացուն էր հետաքրքրում, ուստի ասացի․

— Այն գիշեր մոռացա հարցնեմ, քանի՞ տարեկան է։

— Ո՞վ, Սառա՞ն։ Չեմ հարցրել, բայց փոքր չի երևում։ Եթե քսանհինգ չլինի, քսաներկու տարեկան անպատճառ կլինի։ Իսկ պինդ-պինդ որ նայում է, ավելի մեծ է երևում։

— Բայց ասում ես, որ նրա պինդ-պինդ նայելիս դու չես