— Վեր կացա՞վ, աղջի,— հարցրեց պառավը։
— Չէ. ընենց լավ քնած ա որ,— պատասխանեց Նատոն և իր կողմից հարցրեց.— ընչի՞ էսքան ուշացար։
Պառավը վրայից վերցրեց շալը և նստեց դռան մոտ գետնին ամրացրած նստարանի վրա։
— Ըսկի ճար ու ճամփա կա՞ր որ,— ասաց նա։— Ինչքա՜ն մուշտարի ունի քոռացածը, տունը զմփում էր։
— Յանի լավ իմացա՞վ, ազի ջան,— հարցրեց հարսը։
— Ընենց մին-մին ետ ասեց, ոնց որ մեր տանը նստած ըլեր։
— Ի՜...
— Քու արևը։
Նատոն արագ նստեց սկեսոր կողքին։
— Ի՞նչ ասեց,— հարցրեց նա չափազանց հետաքրքրված։
— Որ ասեմ, ասում ա, կորուստ ա՝ կորուստ չի. որ ասեմ, ասում ա, ճամփորդ ա՝ ճամփորդ չի։ Էս ով-որ որ ա, ոչ ըրեխա յա, ոչ ծեր։ Էս ի՞նչ ա, ասում ա, առաջն ընկած ուրագ ա, թե ինչ— չեմ գիտում, համա ի՞նչ արած, ասում ա, որ խեղճը ձեռումը ղվաթ չունի վե կալնի։
— Ի՜, ղո՞րթ, ազի ջան,— բացականչեց Նատոն զարմանքից տարված։
— Էն աստոձը։ Ափսուս, ասում ա, ըժում ի՛նչ լավ ադամորդի ա, է՜։ Էս ե՞րբ ա, ասում ա, հիվանդացել, որ ըսենց թել ա կտրվել։ Հրես պարզ ըրևում ա, էլի՛, ասում ա. ունեցած-չունեցածը դեղ ու դարմանի ա տվել, համա զադ չի դառե։ Էս ովքե՞ր են, ասում ա, էրկուսը պստիկ են, մեկը — մենձ։ Էս մենձը քիրն ա, ասում ա, թե կնիկը, շատ ա դարդ անում։ Հրես մեկն էլ կա, ասում ա, պառավ ա. սա էլ ա, ասում ա, շատ տարակուսած։ Դե էս էլ դու ես, է՜լի, ասում ա, ի՞նչ ես շատ զահլա տանում։
— Վույ, ղո՞րթ, ազի ջան,— բացականչեց Նատոն, որի աչքերը վառվում էին ծայրահեղ զարմանքով և հիասքանչումով։
— Ղորթս ո՞րն ա, աղջի։ Ասում ա, է՜լի, ընենց մին-մին ետ ասեց քոռացածը, ոնց որ մեր տանը նստած ըլի։
— Ըժո՞ւմ։
