— Բայց քո սերը քանի՞ գրոշ արժի նրա համար։ Մի՞թե չես տեսնում, որ չի հավանում քեզ։ Եվ ոչ միայն չի հավանում, այլև տեսնել անգամ չի ուզում։
— Ինչ անեմ, ես սիրում եմ,— կրկնեց Գարեգինը քմահաճ երեխայի բութ համառությամբ։
— Լսիր, Գարեգին, ինչ եմ ասում,— ասացի ես համոզիչ եղանակով և, նրա թևն առնելով, առաջ տարա։— Դու երեխա չես, տղամարդ ես՝ փոքրիշատե դատելու ընդունակ, և, ես կարծում եմ, սերը դեռևս այնքան էլ չի կուրացրել քեզ, որ իրերը չտեսնես իրենց իսկական գույնով։ Մի՞թե այդ աղջկա թե՛ դեպի քեզ և թե՛ դեպի ծնողները ցույց տված վարմունքից պարզ չէ քեզ համար, որ նրան զոռով են կպցրել քեզ, և նա վերջ ի վերջո պիտի մերժի քեզ։ Մի՞թե քեզ հաճելի կլիներ այդ խայտառակությունը։
— Այդպիսի բան չի՛ կարող պատահել,— վրա բերեց Գարեգինը եռանդով։
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև, նախ՝ նա որևէ մի տգետ աղջիկ չէ, որ ծնողների կամքով շարժվի և ում տան՝ գնա, և երկրորդ՝ ես առիթ չեմ տա, որ դժգոհ մնա ինձնից։
— Շատ բարի. համաձայն եմ, որ նա ծնողների քմահաճույքով շարժվող աղջիկներից չէ,—այդ ես տեսա այս երեկո,— բայց դու ի՞նչ գիտես, թե ներքին ընտանեկան, ինձնից ու քեզնից ծածուկ ի՞նչ հանգամանքներ կան, որոնք անշուշտ ստիպել են նրան հակառակ գնալ իր կամքին ու ցանկությանը։ Այս մեկ։ Երկրորդ՝ ասում ես, թե առիթ չես տա, որ դժգոհ մնա քեզնից։ Շատ բարի. հիմա առիթ տվի՞ր, որ այն օյինները խաղաց գլխիդ։
— Տվի, իհարկե, տվի։ Ի՞նչ է նշանակում՝ «կարդացե՞լ ես այս գիրքը»։ Իհարկե, հարցաքննություն։ Եվ, իսկապես, ինչո՞ւ չպետք է կարդացած լիներ։ Հետո, երեկ չէ, մեկէլ օրը բոլորովին անծանոթ էինք իրար, իսկ այսօր վեր եմ կենում և «դու»-ով եմ խոսում հետը։ Ի՞նչ անեմ, թե նշանված ենք, քաղաքավարական պայմանները մի որոշ ժամանակ պետք է պահպանե՞լ, թե ոչ։
— Բայց նրա ապտակներն ուտելուց հետո քիթդ լավ կախեցի՞ր։