— Լավ, էլ ինչո՞ւ ես նստել Պետերբուրգում,— շարունակեցի հարցուփորձս։
— Որովհետև հեչ միտք չունեմ ճգնելու։ Երբ որ կտեսնեմ մի ոտս արդեն գերեզմանումն է, նոր կգամ ձեր այս մեռելների աշխարհը հոգիս աստծու փայ անելու։ Ահավասիկ, նայիր չորս կողմդ, դեռ կեսգիշեր էլ չկա, և փողոցն այնքան սուսուփուս է, որ կարծես ամեն մի տան մեջ մի մեռել կա։ Եվ սա քո գովական Կովկասի մայրաքաղաքն է, հապա որ մեր գավառական օրհնյալ քաղաքը գաս տեսնես...
Ճաշարանը, ուր մտանք, բոլորովին դատարկ էր։ Բուֆետչիկը համրիչն առջևը, ինչ֊որ հաշիվներ էր անում․ սպասավորներից մեկը քնած էր գլուխը սեղանի վրա դրած. մի ուրիշը, ոտները խաչաձև և անձեռոցիկն ուսին, մեջքը հենել էր պատին և բութ հայացքով նայում էր դռանը, ըստ երևույթին քունը հաղթահարելով։
— Ահավասիկ քեզ մի ուրիշ ապացույց, որ ես ընկել եմ մեռելների աշխարհը,— ասաց Թուսյանն աչք ածելով ընդարձակ դատարկ սրահում.— ռեստորան, գիշեր և տորիչելյան դատարկություն. ոչ մարդ, ոչ մյուզիկ, ոչ ծխախոտի ծուխ։ Հրաշալի է։
Նստեցինք սեղաններից մեկի մոտ, և Թուսյանն սկսեց ընթրիքի մասին պատվեր տալ ծուլաբար մոտ եկող սպասավորին, անդադար դիմելով ինձ՝ «Ես բիֆշտեքս կուտեմ, դո՞ւ։ Կոնյակ չե՞ս խմի․ ես մի բաժակ կկոնծեմ» և այլն։ Կոնյակը կոնծեց մի ումպով։ Մինչև բիֆշտեքս կբերեին, սառը մսեղենի վրա ընկավ քաղցած գայլի պես։ Բիֆշտեքսն էլ չկշտացրեց, և դարձյալ մսեղեն պահանջեց։ Եվ այդ բոլորը ջրեց մի շիշ կարմիր գինով։ Հետո ծխախոտ պահանջեց և հրամցրեց, որ ես էլ ծխեմ։ Հրաժարվեցի, որովհետև չէի ծխում։
— Ի՞նչ տեսակ մարդ ես,— ասաց,— ոչ ծխում ես, ոչ խմում, ոչ էլ կարգին հաց ուտում, քեզ հետ քեֆ անել չի կարելի։
Դանակով ծեծեց գինու դատարկ շիշը և պատվիրեց, որ մի շիշ էր բերեն։
— Կուզե՞ս ասեմ այս րոպեիս ինչ ես մտածում,—
