Զարմացա։ Կարծում էի, թե հինգ րոպե էլ չկար, որ քնել էի, մինչդեռ քնած եմ եղել երկու ժամից ավելի։
— Ժամը մեկի մոտերքը հո չե՞ս եկել զանգակը քաշել,— հարցրի։
— Ե՞րբ, այս գիշե՞ր։
— Հա։
— Այդ երևի երազումդ ես տեսել,— ասաց և լամպը ձեռին դուրս գնաց հարևան սենյակը։
Երկար ժամանակ փսփսում էր այնտեղ, հետո արագ քայլերով մտավ նորից կիսահանված և ոտաբոբիկ, լամպը դրեց գրասեղանի վրա և հարցրեց հետաքրքրությամբ.
— Ասում ես ժամը մեկին եկել են զանգակը քաշե՞լ։
— Հա։
— Հետո՞, ո՞վ էր։
— Կարծեցի դու ես, գնացի դուռը բաց արի, մարդ չկար։
— Ի՞նչպես թե մարդ չկար։
— Մարդ չլինելը ի՞նչպես կլինի։
— Դուռը ինքդ բաց արի՞ր։
— Ինքս անձամբ։
— Եվ ոչ ոք չկա՞ր։
— Ոչ ոք։
Թուսյանը կարճ ժամանակ նայում էր աչքերիս փորձող հայացքով։
— Մարգարյան, եկ մի՛ խաղա ինձ հետ,— ասաց իրեն ոչ հատուկ լրջությամբ։— Ասա ուղղակի, որ մի կին էր և ինձ էր հարցնում։
Զարմանալու և հետաքրքրվելու հերթն ինձ հասավ.
— Ի՞նչ կին։
Թուսյանը չպատասխանեց, շարունակում էր նայել ինձ զարմացած։
— Լավ, այդ ի՞նչպիսի բան է, որ եկել զանգդ քաշել են և միևնույն ժամանակ ոչ ոք չի եղել։ Սատանա հո չէ՞ր կարող լինել, որ աներևութանար,— ասաց, ըստ երևույթին, դեռևս չհավատալով, որ ես ճշմարտությունն եմ ասում։
— Երևի փողոցին անծանոթ օտար մարդ է եղել,— ասացի,— փոխանակ հարևանի զանգը քաշելու, սխալմամբ իմ զանգն է քաշել։
