Այդ երեկո պարապելու ոչ մի տրամադրություն չունեի, ուստի ինքս ինձ մի քիչ ցրելու համար ճանապարհին մտա թատրոն։ Բայց երկար դիմանալ չկարողացա և, հազիվհազ մինչև առաջին գործողության վերջը մնալուց հետո, վեր կացա, որ տուն գնամ հաշիվ տալու ինձ այդ օրվա տպավորություններիս մասին, որոնք քանի գնում՝ այնքան ավելի ու ավելի տիրապետում էին ինձ։
Դուրս գալով դահլիճից, քայլերս ուղղեցի դեպի հանդերձասրահը, տեսնեմ ֆոյեում խռնվող հասարակության մեջ դեմս ելավ Թուսյանը՝ երկու տիկնոջ հետ, որոնք թևանցուկ բարձրաձայն ծիծաղում էին նրա մի ինչ-որ, ըստ երևույթին, շատ զվարճալի, պատմության վրա։ Մեկը տիկին Սարումյանն էր — բարձրահասակ ու հաստլիկ, կրկնակի կզակով և դեղձան մազերի մեջ հուրհրատին տվող ծամկալներով. մյուսին չէի ճանաչում. երկուսն էլ պճնված, քսված և չափազանց ուրախ տրամադրության մեջ։ Տիկին Սարումյանի հետ սովորական հարցուբարևը փոխանակելուց և մյուս տիկնոջ հետ ծանոթանալուց հետո ասացի.
— Կներե՞ք, որ ձեր հետաքրքրական կավալերին մի քանի րոպեով անջատեմ ձեզնից։
— Տարեք թեկուզ բոլորովին,— բացականչեց տիկին Սարումյանը քրքջալով.— սպանեց, այնքան ծիծաղեցրեց։
Առա Թուսյանի թևը և մի կողմ տարա։
— Այսօր քո ետևից շատ եմ ման եկել,— ասացի։— Հիմա տուն եմ գնում. դու էլ որ գաս, շատ լավ կանես։ Եկ միասին գնանք։
— Այս րոպեի՞ն։
— Հենց այս րոպեին։
— Ի՞նչ է պատահել որ։
— Մի շատ կարևոր բան։
— Հեռագիր հո չկա՞ մեր տանից։
— Չէ, բայց կա այնպիսի մի բան, որի համար դու պետք է հենց այս գիշեր հեռանաս այստեղից։
Թուսյանը կարճ ժամանակ նայում էր ինձ զարմացած։
