— Հետո դու գիտե՞ս, ով է եղել, որ այս երկու գիշեր գալիս քաշում էր զանգակը։
— Ո՞վ։
— Սառայի ամուսինը։
— Որ ի՞նչ:
— Որ քեզ սպանի։
Իմ այս հայտնությունը կարծեմ ամենից անակնկալն էր նրա համար, որովհետև նա հանկարծակի այնպես սփրթնեց, որ ակամա զղջացի, թե ինչու այդքան սուր կերպով հայտնեցի այդ բանը։ Կարճ ժամանակ նայում էր ինձ կատարյալ ապուշի պես, հետո ասաց.
— Ի՜նչ հեքիաթներ ես պատմում։
— Դժբախտաբար կյանքը հեքիաթ չէ, բարեկամ, — վրա բերի ես,— և այս տրագեդիան էլ հենց այն բանի հետևանքն է, որ դու կյանքը զվարճալի հեքիաթի տեղ ես դրել։
— Լավ, որ գալիս էր, ինչո՞ւ չէր մտնում ու սպանում, մանավանդ, որ երկրորդ գիշերը ես ինքս գնացի դուռը բաց արի։ Ո՞ւր էր փախել։
Ես մի քիչ շփոթվեցի նրա այս շատ տրամաբանական հարցումի վրա, բայց իսկույն մտածեցի, որ եթե ճշմարտությունը հայտնեի, կնշանակեր, թե ամբողջ գործը պիտի փչացնեի։ Ուստի պատասխանս խուսափոխական եղավ։
— Ո՛վ գիտե,— ասացի,— գուցե վերջին րոպեին մտածել էր, որ ինձ շատ անախորժ դրության մեջ պիտի դներ, եթե իր վրիժառության վայրը իմ տունը դարձներ։ Բայց գիտեմ,— ավելացրի ես խոսքերիս նրա վրա թողած տպավորությունը չթուլացնելու համար,— նա ման է գալիս, որ ուրիշ տեղ բռնի քեզ։ Եվ ահա թե ինչու ես անհրաժեշտ եմ համարում, որ դու այս գիշեր ևեթ հեռանաս։
Ու, առնելով նրա թևը, առաջ տարա։ Այլևս ձայն ծպուտ չհանեց։ Հետևում էր ինձ հանցավոր երեխայի պես։
— Հա՛, մի բան էլ,— հանկարծ մտաբերեցի ես։— Դու գիտե՞ս, որ քեզնից զավակ էլ է ունեցել։
— Գիտեմ,— ասաց նա կամաց,— իր վերջին նամակների մեջ գրում էր, որ հղի է։
— Հետո՞։
— Հետո էլ չգիտեմ. նամակագրությունը դադարեց։
