Գրեթե լուսադեմ էր, որ վերադարձա տուն և քնեցի կամ, ավելի ճիշտ կլինի ասեմ, ընկա ծայր աստիճան ծանր ու տանջալից մի թմրության մեջ՝ լի հազար ու մի անհեթեթ, անբովանդակ ու սարսափելի տեսիլներով։
Զարթեցի սենյակիս մեջ լսված ինչ-որ քայլերի ձայնից։
Նայեմ տեսնեմ՝ Թուսյանն է։
Սկզբում ոչինչ չէի հասկանում։ Գլուխս այնքան ծանր էր, որ կարծես գանգս դատարկել և լցրել էին կապարով։ Հետո հանկարծ մտաբերելով գիշերվա եղելությունը, միանգամից սթափվեցի և վեր թռա։ Նոր նկատեցի, որ պառկել եմ առանց հանվելու։ «Ի՞նչ եղավ Սառան»,— այս էր առաջին միտքը, որ ծագեց գլխումս, նորից տրորելով սիրտս ու հոգիս։
Սակայն առջևս կանգնած էր այդ ամբողջ անցուդարձի ինքը հեղինակը — Թուսյանը, որի անակնկալ վերադարձը պակաս չհետաքրքրեց ինձ։
— Այդ ի՞նչ է, դու չե՞ս գնացել,— հարցրի զարմացած։
— Ոչ,— պատասխանեց կտրուկ։
— Ինչո՞ւ։
Չպատասխանեց։ Նստեց պատուհանի առջև, մի ծխախոտ հանեց, վառեց և սկսեց ծխել անսովոր լուրջ և ինքն իր մեջ ամփոփված, ինչպես նախորդ գիշերը անջատման ժամին։ Չէր նայում ինձ։ Իսկ ես զարմացած դիտում էի նրան: Ուսանողական խունացած բաճկոնն ու երկարաճիտ կոշիկները հանել էր և հագել էր նոր հագուստը, որի մեջ այնքան գեղեցիկ էր իր սափրած լիք դեմքով և կարճ խուզած սև ու խիտ փայլուն մազերով, որոնք այժմ է՛լ ավելի փայլում էին պատուհանից ներս թափանցող առավոտյան արևի ճաճանչների տակ։
— Չլինի՞ ուշացար գնացքից,— շարունակեցի հարցուփորձս։
— Ոչ:
— Հապա՞։
Նորից չպատասխանեց։ Շարունակում էր ծխել և համառորեն չէր նայում ինձ։ Հետո ասաց մի տեսակ շեշտով.
