Դռան առջև նա ետ ու առաջ էր քայլում և ծխում։ Ինձ որ տեսավ, կանգ առավ։
Մի քանի խոսքով հայտնեցի Սառայի մահը։
Ձայն ծպուտ չհանեց, դարձավ ու հեռացավ։
Իսկ ես վերադարձա, որ Սառայի ծնողներին հեռագիր տամ՝ գան։
Երկու ամբողջ օր չերևաց: Ուր էր, ինչ էր անում — չգիտեի, համարյա չէի էլ հետաքրքրվում, որովհետև այդ ամբողջ ժամանակ չէի հեռանում Գարեգինի մոտից, որը մի տեսակ իդիոտիզմի մեջ էր ընկել։ Երրորդ օրը միայն, Սառայի թաղման ժամանակ, մի քանի րոպեով երևաց աչքիս հուղարկավորների բազմության մեջ, ու էլ չտեսա։ Թաղումից հետո, երբ գերեզմանատնից վերադառնում էինք, ինչքան փնտրեցի— չգտա։
Այնուհետև նույն օրը ուշ երեկոյան, երբ Գարեգինի մոտից նոր էի վերադարձել տուն, տեսնեմ եկավ այնքան արբած, որ ոտի վրա հազիվ էր կանգնում։
Մտավ առանց բարև տալու, նստեց ուղղակի դեմս, գլխարկը ետ գցեց ծոծրակին, ձեռքերով կռթնեց ծնկներին և ծանր շնչելով, նայեց ինձ շաղված աչքերով։
— Խմած եմ, չէ՞,— հարցրեց։
Եվ, որովհետև ես ոչինչ չասացի, շարունակեց, որպես թե դրական պատասխան լինեի տված.
— Եվ ի՞նչ ես կարծում, ինչո՞ւ։ Եվ ինչո՞ւ այս անգամ ավելի, քան ուրիշ անգամներ։ Պատասխանիր։ Պատասխանիր,— բարձրացրեց ձայնը, հրամայողաբար, տեսնելով, որ ես շարունակում եմ լռել։
— Երևի դարդդ մոռանալու համար,— ասացի ես վերջապես։
— Հեգնում ես, հա՞։ Մի՛ հեգնիր։ Սովորական արբեցողների այդ արդարացումը ես չեմ ընդունում. մերժում եմ, լսո՞ւմ ես — մերժում եմ։
— Կամ որպեսզի խիղճդ հանգստացնես։