Jump to content

Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/132

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է



Նա խոսում էր, կարծես, ինքն յուր հետ, գրեթե շշնջալով, և նրա գեղեցիկ աչքերից արտասուքի խոշոր, գոհարանման կաթիլները հանդարտ կերպով գլորվում էին նրա գունատ այտերի վրայով։

— Եթե միայն ես այժմ նրա գերեզմանի մոտ լինիմ․․․

Նա դարձյալ լռեց և երկար ժամանակ մնաց այդպես անշարժ։ Արտասուքը դադարեց հոսելուց, և նա այժմ, կարծես, մի բան, մի խոր բան մտածում էր։ Հանկարծ նա գլուխը բարձրացրեց և նայեց Մարիային։

— Մա՛րիա,— ասաց նա,— մենք պիտի գնանք Պետերբուրգ։

— Ե՞րբ, տիրուհի։

— Ե՞րբ․․․ շուտով․․․ մի քանի օրից հետո։ Իսկ այժմ ինձ մենակ թող։

Աղախինը վեր կացավ և դուրս գնաց։

Իշխանուհին առաջվա նման ձեռքերը դրեց բազկաթոռի թիկունքի վրա, դեմքը դարձյալ թաղեց կռների մեջ, և խոր մտածմունքները պաշարեցին նրան։

Նրա մտածմունքները այս անգամ բոլորովին ուրիշ տեսակ էին։

Նա լուսացրեց բազկաթոռի մեջ։


Ժէ

ԱՆՏԱՌԻ ԾԱՌԵՐԻ ՏԱԿ

Հարունյանն իշխանուհու դաստակերտից հեռացավ շփոթված և հուզված. նրա սիրտը ճնշված էր անպատմելի ծանրության տակ։ Այդ օրվա տեսակցությունը, խոսակցությունն և մանավանդ իշխանուհու գրկախառնությունն ու համբույրը նրա մեջ ամեն ինչ տակնուվրա էին արել... Նրա միտքը, սիրտն և հոգին մնացել էին իշխանուհու մոտ։ նա բոլորովին չզգաց և չհասկացավ, թե ինչպես հասավ տուն։ Դռան մեջ նրան դիմավորեց կինը։

— Եկա՞ր, սիրելիս. սպասում էի քեզ անհամբեր․․․ Այժմ ի՞նչպես ես,— հարցրեց նա յուր փաղաքշական ձայնով։