Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/144

Այնուհետև ողջ օրը նրանց մեջ ի՞նչ հարց և պատասխան որ եղավ, բոլորն այդ եղանակով էր։ Թեպետ Հարունյանը զգում էր այդ, բայց ուրիշ կերպ վարվել, ուրիշ կերպ խոսել չէր կարողանում, այնինչ կնոջ համար այդ այնքան զգալի էր, որ վերին աստիճանի զարմանքից մի տեսակ կաշկանդող ապշություն էր տիրել նրան։

Նույն օրն երեկոյան նրանք այցելեցին իշխանուհուն։ Իշխանուհին զարմանալի կերպով հանգիստ էր․ նրան տիրել էր մի տեսակ անտարբերություն, մի տեսակ անզգայականություն։ Երևում էր, որ նա արդեն վերջնականապես հաշտվել էր յուր դրության հետ։

Տիկին Հարունյանն ինքն էլ չհասկացավ, թե ինչի այս անգամ նրան սառնությամբ հանդիպեց և չկարողացավ առաջվա նման հեռվից ժպտալ նրա դեմքին, առաջ վազել դեպի նա, ջերմագին սեղմել նրա ձեռքերն և երեխայի նման խոսել նրա հետ։ Իշխանուհուն տեսնելուն պես՝ ինչ֊որ անհայտ զորություն, կարծես, ետ մղեց նրան, կաշկանդելով նրա թե՛ սիրտն և թե՛ լեզուն։ Նա ակամայից մի տեսակ զննող, փորձող հայացքով սկսեց մերթ նայել յուր ամուսնուն, մերթ իշխանուհուն— որպիսի զարմանալի նմանություն այդ երկուսի հոգեկան դրությունների մեջ․․․

— Նունե, գիտե՞ս, ես էգուց պետք է հեռանամ այստեղից,— ասաց իշխանուհին։

— Ինչո՞ւ,— շտապով հարցրեց տիկին Հարունյանը։

— Որովհետև Կովկասի օդն ինձ վրա չէ գալիս, և բժիշկները խորհուրդ են տալիս անհապաղ հեռանալու այստեղից, ապա թե ոչ, հետևանքն, ասում են, շատ վատ կլինի։

Հարունյանն իսկույն հասկացավ, որ իշխանուհին այդ հնարել էր Նունեին բոլոր կասկածներից հեռու պահելու համար։

Տիկին Հարունյանը, լսելով յուր ընկեոուհուց նրա հնարած խելքի մոտ պատճառաբանությունը, ոչինչ չասաց և նույն զննող, փորձող հայացքով նայեց ամուսնուն։ Ամուսինն, ըստ երևույթին, հանգիստ նայում էր մի կողմն և, կարծես, չէր էլ լսում, թե ի՞նչ են խոսում նրանք։

— Ո՞ւր պետք է գնաս, Սոֆիա,— կարճ լռությունից հետո հարցրեց տիկին Հարունյանը։