Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/151

— Արամիկին էլ տանենք, չէ՞։

— Անպատճառ։

— Արամի՛կ,— կանչեց էմման։— Արամի՛կ։

— Արամ,— իր կողմից բղավեց Զաքարը։

Մոտ հինգ տարեկան փոքրիկ, սիրուն երեխան ներս վազեց։

— Ի՞նչ է, մամա,— կանչեց նա՝ փաթաթվելով մոր ծնկներին։

— Եկ հագցնեմ, պետք է գնանք զբոսնելու։ Այդ ի՞նչ է, քիթդ ո՞վ է մուր քսել։

— Արշակն էր, ա՜յ․ մատը մրոտ է անում, հետո մոտեցնում է քթիս, ասում է՝ ճանճը, ճանճը և քսում է։

— Տեսնեմ,— ասաց հայրը, Արամիկի դեմքն իր կողմն անելով։— Տեսնո՞ւմ ես այն չարաճճիին․․․ Թող սրբեմ։

Եվ նա սրբելու փոխարեն, մատով կամաց խփեց Արամիկի մրոտ քթին և բարձրաձայն ծիծաղելով դուրս գնաց։

— Շուտ, շուտ,— կանչեց նա մյուս սենյակից,— արդեն կեսօր է։

Մի ժամից հետո մարդ ու կին թևանցուկ և Արամիկին առաջ գցած՝ արդեն զբոսնում էին քաղաքային այգում։ Օրը կիրակի էր, եղանակը՝ լավ. այգում բավական զբոսնողներ կային։ Այստեղ նոր կանաչող ծառերի տակ և նորածիլ, փթթող, փայլուն խոտերի մոտ գարնան կենսատու ուժն առավել ևս զգալի էր, արևի ճառագայթներն ավելի ևս ախորժելի էին, օդն առավել ևս թարմ էր, պարզ և թափանցիկ։

Զաքարն իրեն հատուկ շատախոսությամբ մի բան էր պատմում կնոջը, երբ հանկարծ ցիլինդրով և վայելուչ հագնված մի մարդ, որ գալիս էր նրանց դիմացից, գրավեց նրա ուշադրությունը։ Նա լռեց և զարմացած նայեց այդ մարդուն, նրան թվում էր, թե այդ մարդը ծանոթ է իրեն։ Բայց ցիլինդրով մարդը ուշադրություն չդարձնելով ոչ նրա և ոչ կնոջ վրա և մինչև անգամ, կարծես, չտեսնելով նրանց, անցավ նրանց մոտից և հեռանում էր։ Զաքարը, մոտից լավ նայելով նրան, բոլորովին զարմացավ։

— Ի՞նչ ես այդպես խոր նայում այդ մարդուն,— հարցրեց կինը։