Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/159

— Չէ, սիրելիս, մի ծիծաղիր. ես քեզ ճշմարիտ բան եմ ասում․ թե չէ՝ խո գիտես, ես սուտ խոսել չեմ սիրում։

— Բայց չափազանցել սիրում ես։

— Տեսնո՞ւմ ես, դու դարձյալ քոնն ես պնդում։ Երբ որ այդպես է, էլ ի՞նչ զանազանություն կա սուտ խոսելու և չափազանցելու մեջ։

— Այն, որ մի բանի վրա տասն էլ իրենց կողմից են ավելացնում, լուն ուղտ են շինում։

— Այնպես որ եղելությունն էլ մի սուտ բան է դառնում։

Էմման նայեց նրան և դարձյալ ծիծաղեց։

— Այո,— ասաց նա։

— Երբ որ այդպես է, ես էլ քեզ ոչինչ չեմ պատմի,— վիրավորված եղանակով ասաց Զաքարը։

Էմման շարունակեց ծիծաղել։

— Կպատմես,— ասաց։

— Չեմ պատմի։

— Կպատմես։

— Չեմ պատմի։

— Չէ, պատմիր, բայց քեզանից ոչինչ մի ավելացնիր։

— Ո՞վ է ավելացնում, է՜,— կանչեց Զաքարը բարկացած։

Էմման դարձյալ ծիծաղեց։

— Լավ, լավ, մի բարկանար,— ասաց նա։— Ա՛յ, դու ինձ այս պատմիր, թե ո՛վ և ի՛նչ պաշտոնի տեր է այդ քո բարեկամը։ Անպատճառ որևէ բանկի դիրեկտոր կլինի, կամ որևէ ֆիրմայի ներկայացուցիչ։

— Ինչի՞ց ես եզրակացնում։

— Ցիլինդրից, հագուստից։

— Ճիշտն ասած, ես էլ չգիտեմ,— ասաց Զաքարը։— Ծնողների մահից հետո չքացավ և այն գնալն էր որ գնաց։ Ուր գնաց և ինչ էր անում մինչև հիմա, այդ ինչպես դու գիտես, այնպես էլ ես։ Այդ էլ երևի կիմանանք այս երեկո։

4

Երեկոյան՝ իր խոստման համաձայն՝ Զազունյանը այցելեց Մարկոսյաններին։ Հյուրասենյակում նրան ընդունեց էմման։