Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/171

սարսափով կանչեց Զաքարը և իր սովորության համեմատ՝ ծիծաղեց։

— Հենց այդ է, որ գտար,— ասաց Զազունյանը հանդարտ ծիծաղելով։

Էմման նույնպես ծիծաղեց և նայեց Զազունյանին։

— Իմ խեղճ բժշկիս լավ եք պատժում, պ. Զազունյան,— ասաց նա։

— Իմ հա՛խս է, իմ հա՛խս է,— կանչեց Զաքարը։

Մի ժամի չափ զբոսնելով, էմման հանկարծ հիշեց Արամիկին և ստիպեց ամուսնուն, որ տուն գնան, չնայելով, որ տրամադրված էր— թեկուզ մինչև լույս զբոսնելու։ Չնայելով, որ աղախինն առանձնապես հենց Արամիկի համար էր վարձված, իբրև դայակ, բայց այնուամենայնիվ գիշերները մայրը ինքն էր իր ձեռքով որդու հագուստը հանում և պառկեցնում քնելու։

— Այս ժամանակ նա արդեն, ով գիտե, տասն երազ էլ է տեսել,— ասաց Զաքարը։

— Չէ, չէ, գնանք շուտով, սիրտս չի համբերում,— շտապեցրեց էմման։

— Գնանք։ Ուրեմն՝ բարի գիշեր, Արսեն,— ասաց Զաքարը բաժանվելիս։— Վաղն անցիր մեր կողմը։

— Այո, պ. Զազունյան, վաղը շնորհ բերեք մեր տուն,— ասաց իր կողմից էմման։

— Ցավում եմ, որ վաղը ոչ մի կերպ չեմ կարող գալ, տիկին,— պատասխանեց Զազունյանը։— Առայժմ գործս շատ խճճված է, այնպես որ ուզում եմ օր առաջ ամեն ինչ կարգի ձգել, որպեսզի այնուհետև ազատ լինեմ։ Եթե կամենում եք, մյուս օրն ես ձեզ անհանգստություն կպատճառեմ իմ այցելությունով։

— Եղբայր, ի՛նչ հարկավոր է այդպես կոմպլիմաններով խոսել.— կանչեց Զաքարը։— Ուղղակի ասա՝ կգամ, էլի։

— Ինչպես կամենում եք,— ասաց Զազունյանին էմման։ Միայն թե դուք մեզ այս մի քանի օրվա պես չմոռանայիք։

— Ասենք մոռանալով չի մոռանալ, բայց այս է, որ անպիտան գործերը միշտ խանգարում են,— մեջ ընկավ Զաքարը։

— Չնայելով, որ մենք բոլորովին միայնակյաց կյանք