բոլոր ուշքն ու միտքը Զազունյանի կողմն էր։ Այժմ նրան ավելի էր սկսել տանջել այն միտքը, թե ինչ անախորժություն էր պատահել նրա և Զագորսկու միջև։
Կոնցերտի այդ բաժինն էլ էմմայի համար այնպես վերջացավ, ինչպես առաջինը. նա ոչինչ չիմացավ, թե ովքեր և ինչ երգեցին։ Նա այն ժամանակ միայն ուշքի եկավ, երբ սկսեցին ծափահարել։
Զաքարը վեր կացավ և գնաց Զազունյանի մոտ, որը դուրս էր գալիս աթոռների շարքից։
— Արսեն,— ասաց նա,— եկ գնանք՝ հաշտեցնեմ քեզ Զագորսկու հետ. խռով մնալը լավ չէ։
Զազունյանը հոնքերը կիտեց։
— Զաքար,— ասաց նա խուլ ձայնով,— ես քեզ հատուկ պետք է խնդրեմ, որ ինձ մոտ այլևս չտաս նրա անունը։
— Ինչպես կամենում ես, ինչպես կամենում ես,— շտապեց վրա բերել Զաքարը։— Բայց ճշմարիտն ասած, ինձ շատ է հետաքրքրում..․
— Խնդրում եմ, թողնենք այդ առայժմ և ինձնից ոչինչ մի հարցնիր,— կտրեց նրա խոսքը Զազունյանը և գնաց դեպի էմման։
— Դուրս չե՞ք գալիս,— հարցրեց Զաքարը։
— Դուրս չե՞ք գնում, տիկին,— իր կողմից հարցրեց Զազունյանը էմմային։
Էմման նայեց նրան և տեսավ, որ նա մտադիր չէ դուրս գալու։
— Ո՛չ,— ասաց նա։
— Իսկ դո՞ւ, Արսեն։
— Ո՛չ,— պատասխանեց Զազունյանը։
«Չի ուզում Զագորսկուն հանդիպել»,— մտածեց Զաքարը։
— Իսկ ես գնում եմ,— ասաց նա և դուրս գնաց։
Էմման հավաքեց շրջազգեստի ծայրերը, որոնք ընկել էին Զաքարի աթոռի վրա և փոքր֊ինչ այն կողմը քաշվեց, որպեսզի Զազունյանը նստի։
Զազունյանը նստեց կողքի աթոռի ծայրին, որքան կարելի էր էմմայից հեռու։
