Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/218

— Դեհ, գնա խաղա։ Բայց լսիր. ինձ այսուհետև միշտ մորաքույր կանչիր, իմացա՞ր։

— Իմացա։

— Եվ կսիրե՞ս ինձ ինչպես մամայիդ:

— Ինչո՞ւ չեմ սիրի։

— Ես քեզ համար միշտ քաղցրեղեն կբերեմ։

— Ի՞նչ եմ անում քաղցրեղենը։

— Ա՛յ հպարտ... ինչո՞ւ։

— Որովհետև մամաս ասում է, որ քաղցրեղենը վնաս է ատամներին։

— Տեսնո՞ւմ ես սրան... Բաս ետ տուր իմ տվածը։

— Ահա։

Արամիկը մեկնեց նրան նրա տված քաղցրեղենը։

Աննան դիտմամբ դեմքը խոժոռեց։

— Դու ինձ վիրավորում ես,— ասաց նա ծանր։

— Ի՞նչ անեմ, դուք ինքներդ եք ետ ուզում, ես էլ տալիս եմ։

Աննան չկարողացավ չծիծաղել։

— Լավ, այդ մեկը տար կեր, այդ վնաս չէ,— ասաց մայրը։

Արամիկը դարձավ և դիմեց դեպի դուսը։

— Սպասիր,— կանչեց նրա ետևից Աննան։

Արամիկը կանգ առավ։

— Ուրեմն դու ինձ առանց քաղցրեղենի է՞լ կսիրես,— հարցրեց Աննան։

— Եթե դուք ինձ սիրեք, ես էլ ձեզ կսիրեմ։

Աննան վեր թռավ տեղից, վազեց, գրկեց նրան և դարձյալ սկսեց համբուրել նրա դեմքի յուրաքանչյուր պատահած տեղը։

— Ա՜յ, ես քեզ ի՛նչպես եմ սիրում, ա՜յ, ինչպես եմ սիրում,— ասում էր և շարունակում իր համբույրները։— Հիմա դու ինձ համբուրիր, որ իմանամ, թե դու էլ ինձ ես սիրում,— ասաց նա, այտը մոտեցնելով նրա շրթունքներին։

— Ա՛յ, ես էլ ձեզ ի՛նչպես եմ սիրում,— կանչեց Արամիկն, ամուր համբուրեց նրա այտն և դուրս փախավ։

Աննան մտահոգությամբ նայեց նրա ետևից, կամաց հառաչեց և գնաց նստեց իր տեղը։