Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/222

բայց այդ ավելի նպաստում էր նրա քնքուշ գեղեցկությանը։

Աննան կամաց թեքվեց և զգուշորեն համբուրեց նրա այտը։

Էմման հանկարծ ինչ֊որ մի խուլ ճիչ արձակեց և ամբողջ մարմնով ցնցվեց։ Աչքերը բաց արավ և իսկույն նստեց. հայացքն անմիտ էր, դեմքը սարսափ էր արտահայտում. շնչում էր արագ։

— Ի՞նչ պատահեց, սիրելիս,— հարցրեց Աննան վախեցած։

Էմման չպատասխանեց, անմիտ հայացքը շրջեց այս ու այն կողմը, հետո քիչ֊քիչ ուշքի գալով նայեց Աննային ե ձեռքով շփեց դեմքը։

— Այդ դու՞ ես,— ասաց նա կամաց։

— Չլինի՞ վախեցար, որ համբուրեցի։

Էմման ձեռքը դրեց իր արագ բաբախող կրծքին։

— Հենց նոր երազումս քեզ էի տեսնում,— ասաց նա և աշխատեց ժպտալ։

— Ի՞նչպես, պատմիր տեսնենք։

— Իբրև թե... Դու երազի հավատո՞ւմ ես։

— Ի՞նչ հավատալու է։

— Իհարկե։

Էմման վերցրեց գլխակապը և մազերը ետ տարավ ճակատից։

— Վաղո՞ւց ես եկել,— հարցրեց նա։

— Մեկ ժամ կլինի,— պատասխանեց Աննան։

— Մի՞թե... ինչո՞ւ չէիր արթնացնում։

— Միևնույն է. ինձ խո երազումդ էլ տեսնում էիր:

էմման ժպտաց։

— Եվ բոլոր ժամանակ նստա՞ծ էիր մոտս,— հարցրեց նա։

— Ոչ, դեռ ամուսնուդ մոտ էի, հետո մտա քեզ մոտ։

— Նա տա՞նն է։

— Ոչ, գնաց։

— Ուրեմն բավական ուշ է,— ասաց էմման, լուսամուաից դուրս նայեյով։

— Ժամը տասն է։