Էմման նայեց նրան և նույնպես ծիծաղեց:
— Էմման ինքն էլ չէր հավատում, երբ ես նրան գովում էի, բայց հիմա՝ տեսնո՞ւմ եք,— ասաց Զաքարը:
— Բայց ո՞վ է այդ մարդը, որ ես չեմ ճանաչում,— հարցրեց Աննան:—Ձեր տուն գնում-գալի՞ս էր:
— Ի՛նչպես չէ,— պատասխանեց Զաքարը:— Եթե մի երկու, երեք շաբաթ առաջ գայիք, կտեսնեիք նրան այստեղ. նա համարյա ամեն օր մեր տանն էր լինում: Երբ դուք եկաք, նա նոր էր հեռացել այստեղից: Ահա գուցե շուտով կվերադառնա, և դուք կտեսնեք, կծանոթանանք նրա հետ:
— Ո՞ւր է գնացել:
Զաքարը պատմեց նրան, թե ուր և ինչ բանի համար է գնացել Զազունյանը:
— Շուտով մեկ գա տեսնեմ, թե ով է ձեր այդ «ազնիվ» և «առաքինի» մարդը,— ասաց Աննան:— Դուք այնքան գովում եք նրան, որ ակամա շարժում եք հետաքրքրությունս:
— Կգա, կտեսեք, կծանոթանաք և անձամբ կհամոզվեք, որ ես ճշմարիտ եմ ասում,— պատասխանեց Զաքարը:— Զագորսկուն մի քանի անգամ տեսա, Էմմա,— դարձավ նա կնոջը:— Հարցրի , թե ի՞նչ տարաձայնություն է պատահել նրա և Զազունյանի միջև, բայց նա, չնայելով, որ կոնցերտի գիշերն ասաց, թե երևի այդ մի անգամ կիմանամ, բայց հիմա ասում է, որ այդ մի գաղտնիք է, որ ինքը չի ասի: Ինչքան խնդրեցի, չասաց: Ես զարմանում եմ, ճշմարիտ, թե ինչ գաղտնիք պետք է լինի: Զազունյանին էլ մի քանի անգամ խնդրեցի, որ ասի, բայց նա էլ ոչինչ չէր ասում, միշտ հետաձգում էր: Հավատացիր, ես շատ հետաքրքրվում եմ դրանով:
Էմման ոչինչ չասաց. նա միայն հոնքերը կիտեց և քթի պնչերը լայնացրեց։
— Իսկ այն Զաբո՞րսկին ով է,— հարցրեց Աննան:
— Զաբորսկի չէ, Զագորսկի...
— Երևի դա էլ մի ուրիշ «ազնիվ» և «առաքինի» մարդ է:
Զաքարը ծիծաղեց:
— Չէ, Զագորսկին մի շատ ճարպիկ և ազատամիտ