Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/247

— Ի՞նչ բանի մասին,— հարցրեց նա, աշխատելով որքան կարելի է ձայնին հանգիստ եղանակ տալ։

Աննան հանեց ձեռնոցները, վերցրեց գլխարկը, համարյա շպրտեց բասկաթոոի վրա, արագ մոտեցավ նրան և, կանգնելով նրա առջև, համարձակ նայեց նրա աչքերին։

— Դու սիրահարված ես Զազունյանի վրա,— ասաց նա։

Էմման թեև գիտեր, որ նա այդ պետք է ասեր և առաջուց պատրաստվել էր նրան համարձակ դիմավորելու, բայց այնուամենայնիվ դարձյալ չկարողացավ չկարմրել և չգունատվել։ Նա ոչինչ չպատասխանեց և, իբրև թե սաստիկ զարմացած, միայն աչքերը չռեց։

— Ճիշտ չէ՞,— հարցրեց Աննան, շարունակ նայելով նրա աչքերին։

Էմման գլուխը բացասական կերպով շարժեց։

— Ճիշտ չէ,— պատասխանեց նա ծանրությամբ։

— Սիրահարված չե՞ս,— կրկնեց Աննան։

— Սիրահարված չեմ,— նույն կերպով պատասխանեց Էմման։

Աննան հոնքերը կիտեց, և նրա դեմքը խիստ արտահայտություն ստացավ։

— Ինձնից ծածկո՞ւմ ես,— հարցրեց նա ծանրությամբ։

— Քեզնից ոչինչ չեմ ծածկում և ոչինչ չունեմ ծածկելու,— համարձակ կերպով պատասխանեց Էմման։

— Դու սո՛ւտ ես ասում,— կանչեց Աննան։

— Ես սուտ չեմ ասում։

— Սուտ ես ասում, ասում եմ։

— Սուտ չեմ ասում։

Աննայի դեմքը նորից հանգիստ արտահայտություն ստացավ։

— Ես գիտեմ, որ դու սիրահարված ես,— հանդարտ և համոզող ձայնով ասաց նա։

— Դու սխալվում ես։

— Չեմ սխալվում, Էմմա։

Էմման իբրև թե տարակուսանքով վեր քաշեց ուսերը և, չպատասխանելով, դեմքը դարձրեց դեպի դուրս։

— Էմմա, ասա ճիշտը, ինձնից մի ծածկիր,— համոզող ձայնով կրկնեց Աննան։