Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/248

— Դե որ գիտես՝ սիրահարված եմ, էլ ի՞նչ կանես իմ ասելը,— հեգնորեն նկատեց Էմման, դեպի դուրս նայելով։

— Ես ուզում եմ, որ դռւ ինքդ այդ հաստատես։

— Ես քեզ ասում եմ, որ սիրահարված չեմ։

— Ասա, ասում եմ։

— Զարմանալի է, ի՞նչ ասեմ, քանի որ ոչինչ չկա,— անհամբերությամբ կանչեց Էմման, արագ դեպի նա դառնալով։

— Ասա, ասում եմ,— կրկնեց Աննան։

Էմման նայեց նրան թշնամաբար։

— Դու կատա՞կ ես անում,— հարցրեց նա։

— Ես կատակ չեմ անում, Էմմա։

— Հապա՞։

— Ես լուրջ կերպով եմ խոսում, շատ լուրջ կերպով։

— Ի՞նչ ես ուզում ինձնից։

— Խոստովանիր, որ սիրահարված ես Զազունյանի վրա։

— Տեր աստված,— անհամբեր արտասանեց Էմման։

— Խոստովանի՛ր, ասում եմ։

— Դիցուք թե սիրահարված եմ,— հանկարծակի վճռականությամբ ասաց Էմման և սաստիկ ատելությամբ նայեց նրան։

— «Դիցուք թե» չէ հարկավոր։

— Լա՛վ, սիրահարված եմ, այո՛, սիրահարված եմ Զազունյանի վրա. ի՞նչ ես ուզում ինձնից,— կանչեց Էմման և վեր թռավ տեղից։

Աննան կարճ ժամանակ նայեց նրան լուռ։

— Գիտե՞ս, ես այդ պարզ խոստովանանքի տեղ եմ ընդունում, Էմմա,— ասաց նա։

— Ասում եմ՝ սիրահարված եմ Զազունյանի վրա, հիմա՞, ի՞նչ ես ուզում ինձնից,— կրկնեց Էմման, իրեն համարյա կորցնելով։ Նա սաստիկ գունատվել էր, շրթունքները նկատելի կերպով դողում էին, աչքերը փայլում էին և սպիտակ ճակատի վրա կարմիր բծեր էին երևան եկել։

Այնինչ Աննան հանգիստ տխրությամբ նայում էր նրան։

— Գիտե՞ս, Էմմա, ես քեզ այժմ բոլորովին չեմ կարողանում ճանաչել,— կարճ լռությունից հետո ասաց նա կամաց։— Սերը քեզ բոլորովին փոխել է։