— Ուրեմն դու չե՞ս կարող սպասել իշխանուհու գալուն։
— Ոչ մի կերպ, սիրելիս․.. Բայց շուտով կվերադառնամ, շատ շուտով․.. Մի քանի խոսելու բան ունինք միայն։
Եվ ցիլինդրը ծածկելով, պարոն Հարունյանը դուրս գնաց։
Հազիվ թե հինգ րոպե էր անցել նրա գնալուց, երբ ծառան շնչասպառ ներս մտավ, ավելի լավ է ասել ներս վազեց տիկին Հարունյանի մոտ, կանչելով.
— Տիկին, տիկին, պարոն Արմենակն եկել է...
— Արմենա՛կը,— կանչեց իսկույն տիկին Հարունյանն ուրախությամբ և հենց կամենում էր դուրս վազել սենյակից, նախասենյակում շտապ ու հաստատ քայլերի ձայն լսվեցավ։ Չանցավ մի քանի վայրկյան— մի բարձրահասակ գեղեցիկ երիտասարդ, ճանապարհորդական փոշոտ հագուստով և ուսանողական գլխարկով ներս վազեց նրան հանդեպ և իսկույն ընկավ նրա գիրկը։ Նորեկ երիտասարդը պարոն Հարունյանի կրտսեր եղբայրն էր և տիկին Հարունյանի տագրը։
— Նո՛ւնե, Նո՛ւնե.․.— կանչեց նորեկն անպատմելի և անգրի անցանելի ձայնով։
— Արմենա՜կ․․․— նույն ձայնով կանչեց և տիկին Հարունյանը։
Եթե կա մի րոպե, երբ մարդ ամենքին ու ամեն բան մոռանում է— այդ անշուշտ երկու սիրող, սրտակից բարեկամների երկարատև անջատումից հետո կրկին տեսակցության առաջին րոպեն է։ Ամենայն դեպքում այդ րոպեն սուրբ է, ամենանվիրականը մարդու կյանքի մեջ։ Այդ րոպեում, կրկնում ենք, ամեն բան մոռացվում է, և մարդ անմեղ մանկան է նմանում. թեկուզ ամենածանր վիշտ կրծելիս լինի նրա սիրտը, այդ րոպեին ոչինչ ցտվ չէ զգացվում. կարծես, այդ վիշտը չքանում է բոլորովին։ Նրա սիրտն ակամայից հուզվում է, ցնծում է, թրթռում է, նրա աչքերում ակամայից արցունքի կաթիլներ, երջանիկ արցունքի կաթիլներ են ցոլում— և առաջին բառը, որի արտասանության համար կա միայն մի բնական եղանակ, որը ոչ երաժշտական խազերով կարելի է արտահայտել և ոչ մեռած բառերով— լինում է յուր սրտակցի անունը։ Տիկին