Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/289

Զազունյանը կանգնած էր անշարժ։

Կարճ ժամանակ լռություն տիրեց։

— Ե՞րբ ես ստացել այս նամակը,— հանկարծ հարցրեց Զաքարը։

— Երեկ գիշեր,— պատասխանեց Զազունյանը։

— Գիշե՞րը․․․ Ո՞ւմից...

— Զագորսկուց։

— Զագորսկո՞ւց,— խիստ զարմացավ Զաքարը։

— Այո։

— Հետո՞։

— Հետո ի՞նչ,— ասաց Զազունյանը, նստելով մահճակալի վրա։

— Զագորսկուց ինչո՞ւ պետք է ստանայիր այս նամակը, ի՞նչ է շինում նրա ձեռքին։

— Կինս նրան էր սիրում։

— Զագորսկո՞ւն,— բացականչեց Զաքարը։

— Այո։

Զաքարը բոլորովին ապուշ կտրեց։

— Աստված է վկա, Արսեն, ես ոչինչ չեմ հասկանում,— ասաց նա վեր կենալով և մոտենալով նրան։— Հետո՞, հետո ի՞նչ,— անհամբերությամբ հարցրեց նա։— Պատմիր, թե աստվածդ կսիրես։

— Ի՞նչ պատմեմ, արդեն պարզ է,— ասաց Զազունյանը։— Կինս սիրում էր Զագորսկուն.— թողեց ինձ և փոքրիկ աղջկան և հեռացավ նրա հետ։ Մի տարուց հետո աղջիկս մեռավ, իսկ ես անձնատուր եղա ճանապարհորդության, վիշտս մոռանալու համար։ Այսքան ժամանակ ոչ մի տեղեկություն չունեի կնոջս մասին և չէի էլ ուզում ունենալ, բայց երեկ գիշեր ճաշարանում Զագորսկին պատահմամբ հանդիպեց ինձ և տվեց այդ նամակը։ Այս է բոլորը։

Զաքարը բերանը բաց նայում էր նրան։ Նրա դեմքի վրա այս անգամ երևում էր սաստիկ կարեկցություն։

— Ի՜նչ թշվառ մարդ ես,— վերջապես ասաց նա հառաչելով և նամակը նորից վերցնելով սկսեց մտքումը կարդալ։— Ի՜նչ թշվառ է և այս կինը,— ասաց նա, նամակը կարդալուց հետո, աչքերը չհեռացնելով նրանից։— Ուրեմն այդպես, հը՞,— կարճ լռությունից հետո ասաց նա։— Հիմա եմ հասկանում,