Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/303

— Այն, ինչ որ Զաքարին երեկ առավոտյան հայտնել էիք։

Զազունյանը ցնցվեց. նա հասկացավ, թե ինչ է ուզում ասել Էմման։

— Մի՞թե Զաքարը ձեզ այդ մասին հայտնել է,— հարցրեց նա։

— Այո, բայց այդ դո՛ւք պետք է հայտնեիք։

— Եվ կհայտնեի։

— Ոչ, վա՛ղ պետք է հայտնեիք... այն գիշերն ևեթ, երբ ես եկա ձեզ մոտ... հենց թեկուզ երեկ, երբ դուք ինձ մոտ էիք, որովհետև... դուք հասկանո՞ւմ եք ինձ, ես ձեզ սիրում եմ և չեմ ուզում, որ դուք ինձ համար մութ և անհասկանալի լինեք, որ ինձնից գաղտնիքներ ունենաք... Այդ ինձ շատ է բարկացնում։

— Ներեցեք ինձ, Էմմա,— ասաց Զազունյանն, անհամարձակությամբ առնելով նրա ձեռքերը։— Հավատացեք, իմ նպատակս բոլորովին այն չի եղել, որ ձեզնից որևէ գաղտնիք ունենամ, այլ այն, որ այդ անցքն ես ինքս ուզում էի մոռանալ, ջնջել առմիշտ հիշողությունիցս և առավել ևս ուզում էի չհայտնել ձեզ այդ, որովհետև գիտեի... գիտեի որ․․․ մի խոսքով՝ չէի ուզում, որ այդ տգեղ անցքը դուք գիտենայիք։

— Տգե՜ղ անցքը,— դառն մտախոհությամբ ասաց Էմման։— Դուք սիրո՞ւմ էիք ձեր կնոջը,— հանկարծ հարցրեց նա, գլուխը բարձրացնելով և նայելով նրան։

— Ես իմ ողջ կյանքիս մեջ մի անգամ եմ սիրել, և այն էլ ձեզ,— պատասխանեց Զազունյանը։

— Ոչ, ես ձեր կնոջն եմ ասում։

— Ես նրան սիրում էի իբրև կնոջս և զավակիս մորը։

— Իբրև կնոջը և զավակի մորը,— դարձյալ մտախոհությամբ արտասանեց Էմման և կարճ ժամանակ լռեց։— Եվ մեղադրո՞ւմ եք նրան, որ նա թողեց ձեզ և սիրեց Զագորսկուն,— նորից հարցրեց նա։

— Ոչ,— պատասխանեց Զազունյանը։

Էմման աչքերը չռեց։

— Հապա՞,— հարցրեց նա։

— Ես մեղադրում եմ Զագորսկուն, թեև, իհարկե... կնոջս