Աննան շատ զղջաց, որ եկավ, բայց էլ ոչինչ չէր լինի։
— Ներիր, որ ես դարձյալ անհանգստացնում եմ քեզ, չնայելով որ դու ինձ արգելել ես ձեր տուն գալ,— ասաց նա։
— Ես եկել եմ... Արամիկի համար... նրան շատ կարոտել եմ։ Թո՞ւյլ կտաս, որ տեսնեմ նրան։
— Արամիկն այժմ այստեղ չէ, նրան ուղարկել եմ զբոսանքի,— նույն սառնությամբ պատասխանեց Էմման։
«Ա՜, նրան հեռացնում է տնից, որ արգելք չլինի իր սիրահարական տեսակցություններին», մտածեց Աննան և շատ վատ հայացքով նայեց նրան։
— Կարո՞ղ եմ նրան սպասել,— հարցրեց նա։
— Ինչպես կամենում ես,— ասաց Էմման և առանց շտապելու հեռացավ դեպի իր սենյակը։
Աննան երկար ժամանակ նայեց նրա ետևից։
— Վա՜յ, Էմմա, վա՜յ, Էմմա, այդ ի՛նչ ես անում,— սարսափած և սաստիկ խղճահարված շշնջաց նա։
Քառորդ ժամից հետո եկավ Արամիկն աղախնի հետ։
— Ո՞րտեղ էիր, սիրելիս,— հարցրեց Աննան։
— Պարտիզում,— պատասխանեց Արամիկը։
— Պարտիզում ի՞նչ էիր շինում։
— Խաղում էի։
— Ո՞ւմ հետ։
— Երեխաների հետ։ Այնտեղ շատ երեխաներ են գալիս, համ ինձնից մեծ, համ ինձնից փոքր, իմ չափ էլ կան։
— Ամե՞ն օր ես գնում խաղալու։
— Այո, մաման ամեն օր ուղարկում է խաղալու։
— Հետո՞, այսքան ժամանակ խաղա՞լ կլինի։ Շատ ժամանակ է, չէ՞, որ գնացել էիք պարտեզ։
— Այո, շատ ժամանակ է։
— Հետո ինչո՞ւ այսպես ուշ եք տուն դալիս։
— Ի՞նչ անեմ, մաման ասում է, որ կեսօրից առաջ տուն չգանք։
«Խե՜ղճ երեխա, խե՜ղճ երեխա», մտածեց Աննան, անհուն խղճահարությամբ նայելով նրա անմեղ աչքերին, որոնք հիշեցնում էին մոր գեղեցիկ աչքերը։
— Արամիկ, կգա՞ս, քեզ տանեմ մեր տուն,— հարցրեց նա։
