— Է՛հ, տ․ Աննա, ինչպես ամենքդ ինձ երեխայի տեղ եք դնում,— ասաց նա։— Ես հարգում եմ ձեր բարեսրտությունը դեպի ինձ... Բայց ախր ես տանջվում եմ,— նա դարձյալ ցածրացրեց ձայնը,— սաստիկ տանջվում եմ... դուք չգիտեք... կասկածներն ինձ հանգիստ չեն տալիս...
Նա այլևս ոչինչ չկարողացավ արտասանել և վշտահար հայացքով սկսեց նայել մի ուրիշ կողմ
— Դարձյա՞լ,— անհամբերությամբ ու խստությամբ կանչեց Աննան։— Պ. Զաքար, եթե այդ հիմար կասկածը ձեր գլխից իսկույն չհանիք, աստված է վկա, գիտեմ ձեզ ինչ կանեմ։
— Հապա ի՞նչ անեմ, է՜, ի՞նչ,— կրկնեց Զաքարը տանջանքով։ Ախր էմման ուղղակի ատում է ինձ, զզվում է ինձնից... ես այդ տեսնում եմ... իսկ դուք գիտեք, թե ինչպես ես սիրում եմ նրան։
— Գիտե՞ք ինչ կա, պ. Զաքար,— ասաց Աննան։— Դուք ձեզ համար հանգիստ կացեք և հանգիստ եղեք էմմային։ Եթե նա չի ուզում ձեր ներկայությունը, մի՛ մտնեք նրա մոտ և, եթե կարելի է, մինչև անգամ բոլորովին մի երեվաք նրա աչքին։ Առժամանակ այդպես արեք, մինչև որ ես կտեսնեմ նրան և ամեն բան կուղղեմ։ Հասկանո՞ւմ եք։
— Ես ստրուկի նման լսում եմ ձեզ։
— Այդպեր դուք ամեն բան ինձ թողեք և ձեզ համար հանգիստ կացեք. գլխավորը՝ հանգիստ թողեք Էմմային։ Ես շուտով կտեսնեմ նրան։
— Ե՞րբ։
— Շուտով, շատ շուտով։
— Ավելի լավ չի՞ լինի, այսօր, հենց հիմա։
— Չէ, պ. Զաքար, չէ, մի՛ շտապեք. շտապելով ոչինչ չի դառնա։ Դուք ամեն բան ինձ թողեք, ես գիտեմ, թե երբ կտեսնեմ նրան։ Առայժմ ցտեսություն։
— Ցտեսություն,— ասաց Զաքարը, ամուր սեղմելով նրա ձեռքը։— Իմացած կացեք, տ. Աննա, որ կյանքովս պարտական կլինեմ ձեզ։
— Ինձ ձեր կյանքը հարկավոր չէ, հանգիստ գնացեք տուն։
Եվ Աննան շտապով հեռացավ, բայց հինգ քայլ չարած,