— Վնաս չունի,— նկատեց ծերունին մեղմորեն։— Պաս ուտելը մեղք չէ, երբ որ ստամոքսը չի վերցնում, մեղք չէ: Մեղքը վատ գործն է, վատ խոսքն է:
Ծերունին սկսեց հարցուփորձ անել իր բարեկամների առողջության մասին։
— Մենք լավ ենք,— ասաց Օսանը։— Դո՞ւ ոնց ես։ Քանի ժամանակ է մեր կողմը չես անցկենում։
— Է՜, Օսան, ինձ էլ կասե՞ն ոնց ես,— արտասանեց Զաքարը ծերունիներին հատուկ անտարբեր դժգոհությամբ։— Քարշ եմ գալիս, է՛լի, սրա-նրա դռանը աղքատ Ղազարոսի պես, մինչև որ տեսնենք՝ երբ է աստված հոգիս առնում։ Բեզարել եմ, Օսան, շատ եմ բեզարել. ձեզ խո բեզարացրել եմ ու բեզարացրել:
— Ի՞նչ բեզարացրել, ի՞նչ ես ասում։
— Չէ, Օսան, ես գիտեմ՝ ինչ որ ասում եմ։ Հոգի ունեմ աստծուն տալու, ուղիղը պետք է ասեմ։ Որդիդ, Գրիգոր Սերգեյիչը, շատ պատվական, շատ աղա մարդ է, շատ նեղ օրերիս է վրա հասել, անչափ շնորհակալ եմ, բայց... մինչև ե՞րբ, ի՞նչ պարտական է...
— Էդ մի՛ ասի, Զաքար, էդ մի՛ ասի,— մեղմորեն կշտամբեց նրան Օսանը, և նրա անդադար շարժվող գլուխը մի րոպե կանգ առավ։— Ինձ ասեցիր, նրան չասես. շատ կնեղանա։
Ծերունին նայեց կողքին նստած Մանեին։
— Եկե՞լ է Գրիգոր Սերգեյիչը,— հարցրեց նա։
— Ոչ,— պատասխանեց Մանեն։
Ծերունու գլուխը կախ ընկավ ձեռնափայտի գլխին դրած ձեռքերի վրա։ Կարճ ժամանակ լռում էր թախծալի մտախոհությամբ։
— Ասում ես՝ մի ասի, Օսան,— խոսեց նա, կարծես, ինքն իրեն։— Ախր ո՞նց չասեմ։ Ես էլ որ չասեմ, բաս ո՞վ ասի։ Ես էլ որ չասեմ, քարերը կբղավեն, ոնց որ ասված է ավետարանի մեջ։ Ես մի աղքատ, անտեր-անտիրական մարդ՝ ձեռից-ոտից ընկած... գիտե՞ս, թե նրա բարի հոգով տված մի քանի մանեթն ինչ արժի ինձ համար... Կար ժամանակ,— գիտես, էլի,— ես էլ շատ հազարներ էի խաղացնում ձեռումս... առնում էի, ծախում... փողը ջրի պես