մեղմ նախատինքով:— Չէ՞ որ, ուրիշ տեղ որ պատմես, կարող են գտնվել մարդիկ, որ կհավատան։
— Հավատացնում եմ, քույրիկ ջան, պատմությունը ես չեմ հնարել: Ես միայն իմ լսածն եմ պատմում։ Պատմողն էլ ո՜վ էր— մի խավարամիտ։ Ի դեպ, դու խավարամիտ ե՞ս, թե ազատամիտ։
Մանեն ծիծաղեց։
— Խավարամիտ եմ։
— Թյո՛ւ... Բառն ինքն արդեն հոտում է։ Ա՛խ, ներողություն, քույրիկ ջան. դու չէ՛, դու չէ։ Դու հոտավետ ես վարդի պես։ Բայց թունդ խավարամիտը քո մարդը պետք է լինի, ա՛յ, ի փառս Հայաստանյաց կաթողիկե և առաքելական սուրբ եկեղեցվո։ Ափսոս, որ լավ չեմ ճանաչում նրան։ Չափից դուրս պեդանտ մարդ է երևում աչքումս։ Դրա համար սիրտս չի կպչում,— չնեղանաս, խնդրում եմ: Բայց և այնպես պետք է մի անգամ գնամ տեսնեմ ինչ բանի է։ Մեզնից հեռու կլինի մոտ մի հարյուր վերստ։ Խոսքը մեր մեջ մնա. բացի հանքարդյունաբերությունից, վաշխառությամբ էլ խո չի՞ պարապում։
— Վահա՛ն, ի՜նչ չար լեզու ունիս,— նորից նախատեց նրան քույրը, այս անգամ նկատելի կերպով նեղացած։
— Ես մեղա աստծու, ես մեղա աստծու... Բայց այս ի՞նչ տեսակ տուն ես պահում, ոչ մոխրաման կա, ոչ լուցկի:
Մանեն վեր կացավ, դուրս գնաց և երբ նորից ներս մտավ մոխրամանն ու լուցկու տուփը ձեռքին, Վահանը վերցրել էր գրասեղանի վրա դրված փառակազմ գրքերից մեկը և թերթում էր՝ հանգած սիգարն ատամների մեջ բռնած.
— Այս գիրքը կարդացել ես, իհարկե,— ասաց եղբայրը։
— Այդ ի՞նչ է:
— «Դոն Կարլոս»։
— Հա. անցյալ օրը վերջացրի։
— Այստեղ է ասված, չէ՞... Ինչպե՞ս է անունը։
— Ո՞ւմ անունը։
— Թագուհու։
— Ելիսաբեթ։
— Հա՛։ «Ելիսաբե՛թ, Ելիսաբե՛թ, դու խլեցիր ինձնից իմ
