Բադամյանը տեսավ, որ Մանեն կատակ չի անում։ Կարճ ժամանակ նա նայում էր Մանեին խոր տանջանքով, հետո զսպած կերպով հառաչեց և ասաց հարկից ստիպված մարդու հնազանդությամբ.
— Որ այդպես է, ավելի լավ է հեռանամ, որովհետև...
Նա չվերջացրեց, թեթև գլուխ տվեց և կամաց դարձավ ու հեռացավ։
Մանեն նայեց նրա հետևից խիստ տատանման մեջ, և երբ Բադամյանն արդեն բավական հեռացել էր՝ կանչեց.
— Սպասեցե՛ք։
Բադամյանը կանգ առավ։
Մանեն հանգիստ քայլերով մոտեցավ նրան և միասին առաջ անցան։
— Խո չեք կարող ինձ բոլորովին մենակ թողնել այս հասարակության մեջ,— ասաց նա այս անգամ հանդարտ, բայց այնպիսի մի եղանակով, որից երևում էր, որ ուզում է շահած լինել Բադամյանի կոտրած սիրտը։— Եղբայրս, տեսնում եք, ինձ մոռացել է։ Եվ իսկապես նա է պատճառը, որ այս երեկո ես այսպես ջղային եմ դարձել։
Բադամյանը ոչինչ չասաց։ Գլուխը կրծքին խոնարհած նա քայլում էր, իրեն փոքր-ինչ հեռու պահելով Մանեից և լռում էր դժգոհ մարդու մտախոհ հանգստությամբ։
Երբ մոտեցան պարտեզի պայծառ լուսավորված հրապարակին, Մանեն դարձավ։
— Ետ դառնանք,— ասաց։
Բադամյանը նույն լռությամբ հնազանդվեց նրան։ Կարճ ժամանակ երկուսն էլ լուռ քայլում էին կիսախավար ճեմելիքով։ Փարթամ ծառերի արանքից, հրապարակի կողմից, լույսի երկայն շերտեր էին ընկնում ճեմելիքը. այդ լուսավոր շերտերի մեջ, գետնի վրա, հանդարտ նստած էին տերևների ստվերները գեղանկար ցանցեր կազմած։ Հրապարակում, պավիլիոնի մեջ նվագում էր զինվորական երաժշտախումբը, պղնձյա լայնաբերան շեփորը մերթ զռում, մերթ տնքում էր՝ կարծես ինչ-որ ծանր բեռան տակ տանջվելով, թեթև սրինգը կլկլացնում էր ուրախ ու զվարթ, իսկ փոքրիկ թմբուկը թափում էր իր մանրիկ կարկուտը, կարծես հավը կուտ էր ուտում։