— Ի՞նչ է նշանակում այդ «ա-ն»,— հարցրեց նա խուլ ձայնով։
— Ոչինչ․․․ Այ, Բադամյանը գալիս է։
— Ես գնում եմ տուն,— գրեթե աղաղակեց Մանեն և շտապով դիմեց դեպի պարտեզի մուտքը։
Բադամյանը, հենց որ հեռվից տեսավ Մանեին ու Վահանին իրար հետ, ետ դարձավ և կորավ ճեմելիքի մթության մեջ։
Վահանն իր ծանր ու լայն քայլերով հետևեց քրոջը։
Մի հինգ րոպե հետո քույր ու եղբայր, կառք նստած, տուն էին դառնում։ Մանեն կուչ էր եկել կառքի անկյունը և լեզուն փորն էր գցել։ Իսկ Վահանը բավական զարմացած քրոջ տարօրինակ դրության վրա, վախենում էր բան հարցնել։ Սակայն նա երկար չկարողացավ դիմանալ և հարցրեց.
— Նա քեզ վիրավորե՞ց...
Քույրը ոչինչ չպատասխանեց։
Վահանը խոստովանության նշան համարեց նրա լռությունը և ասաց այս անգամ կես-խրատական, կես-անտարբեր, բայց լուրջ եղանակով.
— Ես գիտեմ, որ նա մաքուր մարդ չէ... և, առհասարակ, լավ կլինի, որ զգույշ կենաս նրանից։
Մանեն հանկարծ մի խիստ շարժում գործեց, ուզեց խոսել, բայց էլի բան չասաց և էլի կուչ եկավ կառքի անկյանը:
— Տուն որ հասան, Վահանը չիջավ կառքից։
— Ինչո՞ւ չես իջնում,— հարցրեց քույրը։
— Ես պետք է վերադառնամ թատրոն։ Բարի գիշեր։
Մանեն վախեցած վրա ընկավ նրա ձեռքին։
— Վահա՛ն, ի՞նչ ես ուզում անել։
Վահանը սկզբում զարմացավ քրոջ այդ բացականչության վրա, հետո, երբ կառքի լապտերի լույսի տակ տեսավ քրոջ վախեցած դեմքը, ծիծաղեց։
— Մի վախենար, քույրիկ ջան, ես նրան ոչինչ չեմ անիլ, ուզում եմ վերադառնալ թատրոն միայն նրա՛ համար, որ․․․ չեմ ուզում տված փողս կորչի։
— Ա՛խ, դարձյա՜լ փողը...
Վահանը նորից ծիծաղեց:
