Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/452

մի ատելությամբ, որ եթե ձեռքին դաշույն ունենար, կտար փորոտիքը կթափեր։

— Մի՞թե ես ազատ չեմ իմ տանը,— հարցրեց նա, զգալով, որ ջղային դողը նորից բռնում է իր մարմինը։

— Դա ի՞նչ խոսք է, պարոն Բադամյան, ձեր տան մեջ դուք ինքնակալ թագավոր եք։ Բայց այս բանը պետք է վերջացնե՞նք, թե ոչ։

— Մենք արդեն վերջացրինք։

— Փողի հաշի՞վը։ Այո, վերջացրինք։ Բայց ա՞յն, որի համար եկել եմ։

— Ես ձեզ ասացի, որ ձեր միջամտությունը չեմ ընդունում։ Լսո՞ւմ եք, չեմ ընդունում։ Իսկ եթե ուզում եք ֆիզիկական ուժ գործ դնել ինձ վրա այստեղ, իմ տան մեջ, կարող եք. ես ձեզ արգելք չեմ լինիլ:

— Է՜, պարոն Բադամյան, այդ չեղավ. այդ բանը չպետք է ասեիք ինձ։ Թո՞ւրք եմ, ինչ է, որ եկել եմ բռնելու ձեր կոկորդից, թե ուզեք-չուզեք` պետք է երկրպագություն տաք Մահմեդին։ Ֆիզիկական ուժս որ ուզենայի գործ դնել, գործ կդնեի այն ժամանակ, երբ դուք կատարելապես իրավունք տվիք ինձ այդ բանի համար` դրամներն օդային ճանապարհով ուղղելով դեպի ինձ։ Բայց տեսաք, որ ես զսպեցի ինձ, ուրեմն էլ ինչի՞ց եք վախենում։

— Շատ սխալվում եք, որ կարծում եք, թե վախենում եմ։ Ես միայն ուզում եմ հասկացնել ձեզ, որ դուք իրավունք չունիք խառնվելու այս գործին։

— Պարոն Բադամյան, մի՛ համառեք, թե չէ բանը որ համառության գա, ես ձեզ հավիտյան հանգիստ չեմ թողնիլ: Բայց ես չեմ ուզում ձեզ պես համառել և, իբրև բարեկամ, ասում եմ ձեզ, որ եթե քրոջիցս ձեռք չվերցնեք, մեծ աղետ կբերեք... ձեր գլխին։

— Այդ իմ գիտնալու բանն է։

— Հա, իհարկե։ Բայց եթե այդ աղետը բերեք և նրա՞ գլխին:

— Այդ էլ թող ծանրանա իմ խղճի վրա։

— Բայց այդ շատ քիչ չի՞ լինիլ...

— Այդ այնքան շատ կլինի, որ դուք հասկանալ անգամ չեք կարող...